Ivo de Kermartin

Santo Ivo de Kermartin (en francés: Yves Hélory de Kermartin, e bretón: Erwan Helouri a Gervarzhin), nado en Kermartin o 17 de outubro de 1253 e finado en Louannec o 19 de maio de 1303, foi un santo bretón, e patrón dos avogados e dos nenos abandonados na Bretaña (independente neses tempos) cando reinaba o duque Xoán I da Bretaña. Santo Ivo é tamén o santo patrón da Bretaña. A súa festa celébrase o 19 de maio.

Ivo de Kermartin

Nome orixinal	(fr) Yves Hélory de Kermartin
Biografía
Nacemento	17 de outubro de 1253 (Gregoriano) Q123530155
Morte	19 de maio de 1303 (Gregoriano) (49 anos) Minihy-Tréguier, Francia
Vigário judicial (pt) Tréguier
1284 –
Vigário judicial (pt) arcediago, Rennes
1280 –
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Old University of Orléans (en) University of Orléans (en)
Actividade
Ocupación	presbítero, avogado, xuíz
Orde relixiosa	Terceira orde de San Francisco
Enaltecemento
santo santo
Día de festividade relixiosa	19 de maio
Descrito pola fonte	Obálky knih, The Nuttall Encyclopædia >>>:Yves

Santo Ivo de Kermartin

Traxectoria

Naceu nunha aldea próxima a Tréguier. Era fillo de Helori, señor de Kermartin, e Azo de Kenquis. En 1267 Ivo foi enviado á Universidade de París, onde se graduou en Dereito. De París pasou a Orleáns en 1277 para estudar Dereito canónico. Ao seu retorno á Bretaña e recibindo as ordes menores foi designado "oficial", o título dado a un xuíz eclesiástico, do archidecanato de Rennes (1280); mentres tanto estudou as Sacras Escrituras, e hai fortes razóns para crer que algún tempo despois uniuse á Terceira orde de San Francisco en Guingamp.

Foi convidado do Bispo de Tréguier para pasar a ser o seu oficial, aceptando o ofrecemento en 1284. Mostrou gran celo e rectitude no desempeño dos seus deberes e non desistiu na resistencia á inxusta fiscalidade do rei, que consideraba unha violación dos dereitos da Santa Igrexa. Pola súa caridade, gañouse pronto o título de avogado dos pobres. Sendo xa ordenado foi designado á parroquia de Tredrez no ano 1285 e oito anos máis tarde a Louannec, onde faleceu de morte natural, tras unha vida de traballo duro e constante xaxún.

Veneración

As reliquias de san Ivo e san Tugdual nunha procesión atravesando as portas da Catedral de Tréguier en 2005. No relicario, a caveira de santo Ivo.

Foi enterrado en Tréguier, e foi canonizado en xuño de 1347 por Clemente VI, a súa festa segue sendo celebrada o 19 de maio. É un dos considerados patróns dos avogados. Na súa tumba foi inscrito en latín:

SANCTVS IVO ERAT BRITO/ ADVOCATUS ET NON LATRO/ RES MIRANDA POPULO.

A súa tradución aproximada é: "Santo Ivo era bretón/ Avogado e non ladrón/ Marabilla para o pobo". A tradución literal, é un chascarrillo que se refire ao feito de que naquela época os avogados tiñan fama de ladróns. A Igrexa de Sant'Ivo alla Sapienza en Roma está dedicada a el. Poeticamente coñéceselle como "o avogado dos pobres".

Iconografía

Adóitaselle representar cunha bolsa na súa man dereita (representando o diñeiro que repartiu entre os pobres en vida) e un rolo de papel na outra polo seu cargo de xuíz. Outra representación bastante común é a que lle mostra entre un home rico e un pobre.