Didi
Waldir Pereira, máis coñecido como Didi, nado en Campos dos Goytacazes (Río de Xaneiro) o 8 de outubro de 1928 e finado no Río de Xaneiro o 12 de maio de 2001, foi un futbolista brasileiro, que xogaba como centrocampista e dianteiro. Considerado un dos mellores centrocampistas de todos os tempos e un dos mellores futbolistas da historia do seu país, participou en tres Copas do Mundo coa selección brasileira (1954, 1958 e 1962), proclamándose campión nas dúas últimas, e foi ídolo para os seareiros tanto do Fluminense como do Botafogo.
Cun estilo elegante e moi técnico, destacou pola súa ampla visión e lectura do xogo, polos seus medidos pases en longo e pola súa condución do balón. Era tamén un especialista nos lanzamentos de faltas e está considerado como o inventor da chamada "folha seca", unha técnica de golpeo na que o balón baixa de súpeto e que máis tarde utilizaron outros destacados lanzadores de faltas como Juninho Pernambucano ou Cristiano Ronaldo.[1] Tamén se lle atribúe ser o primeiro en usar a técnica da paradinha nos lanzamentos de penalti.[2]
Traxectoria
editarComo futbolista
editarNacido nunha familia pobre da cidade de Campos dos Goytacazes, durante a súa infancia vendía cacahuetes para axudar á súa familia, ao tempo que comezaba a xogar ao fútbol nas rúas.[3] Aos 14 anos estivo a piques de perder unha perna, debido a unha grave infección dunha ferida do seu xeonllo, pero tras uns meses nunha cadeira de rodas, recuperouse e puido emprender unha carreira como futbolista.[1]
Pasou polas canteiras de varios clubs do seu estado, como o São Cristóvão da súa cidade natal, o Industrial, o Rio Branco, o Goytacaz e o Americano.[3] Despois de pasar polo Madureira, fichou en 1949 por un dos catro grandes do fútbol carioca, o Fluminense.[1] Axiña comezou a destacar e en xuño de 1950 foi o autor do primeiro gol da historia no célebre estádio do Maracanã, construído para a Copa do Mundo dese ano, nun partido inaugural entre as seleccións xuvenís do Río de Xaneiro e de São Paulo.[4]
En 1951 conquistou o seu primeiro Campionato Carioca, ás ordes de Zezé Moreira e cun equipo que contaba con xogadores como Castilho, Pinheiro, Telê Santana, Orlando Pingo de Ouro ou Carlyle.[5] Ao ano seguinte gañou a Copa Internacional de Río, marcando un dos goles na final ante o Corinthians.
Ese mesmo ano liderou a selección brasileira na súa conquista da primeira edición do Campionato Panamericano, celebrado en Santiago de Chile, e onde tivo como compañeiros entre outros a Djalma Santos, Waldo, Altair ou os seus compañeiros do Fluminense Castilho, Telê Santana, Orlando Pingo de Ouro e Pinheiro.
Foi convocado polo seleccionador Zezé Moreira para o Mundial de 1954, celebrado en Suíza. Marcou un gol ante México e outro ante Iugoslavia, pero o seu equipo caeu eliminado nos cuartos de final contra Hungría, no partido coñecido como a "Batalla de Berna".[6]
Tralo Mundial continuou dous anos máis no Flu, acadando os 298 partidos e 91 goles. En 1956 asinou por un dos máximos rivales históricos do club tricolor, o Botafogo.[1] No equipo branco e negro coincidiu con lendas do fútbol brasileiro como Nilton Santos e Garrincha e en 1957 gañou o seu segundo Campionato Carioca, despois dunha histórica goleada na final contra o seu ex equipo, o Fluminense.[7]
Xa como unha das maiores estrelas do fútbol brasileiro, en 1958 disputou en Suecia a súa segunda Copa do Mundo, ás ordes do novo seleccionador Vicente Feola. Cunha histórica dianteira formada polo propio Didi, Garrincha, Zagallo, Vavá e Pelé, e liderada por este último, a selección brasileira conseguiu o seu primeiro título mundial, despois de esmagar na final ao equipo anfitrión por 5-2.[8]
En 1959 deixou o seu país para dar o salto ao fútbol europeo, fichando polo Real Madrid. Foi titular en todos os partidos da primeira volta da tempada 1959/60, pero o seu rendemento foi moi inferior ao esperado. Ao longo dos anos especulouse cun posible boicot por parte da grande estrela do equipo, Alfredo Di Stéfano, e tamén con problemas de adaptación ao clima.[9] De calquera xeito, o brasileiro acabou por desaparecer das aliñacións de Manuel Fleitas Solich e só reapareceu para a derradeira xornada ante a UD Las Palmas. Pechou a súa única campaña na Primeira División española cun total de 19 encontros e 6 goles.[9]
A continuación regresou ao Botafogo, onde formou parte dun dos mellores cadros de xogadores da historia do fútbol brasileiro, compartindo equipo cos afamados Garrincha, Nilton Santos, Zagallo, Amarildo, Quarentinha e as novas promesas Manga, Gérson, Rildo e Jairzinho. Por aquel entón, o Botafogo era o único club do país capaz de competir con éxito co Santos de Pelé. Conquistou os Campionatos Cariocas de 1961 e 1962, así como o Torneo Río-São Paulo de 1962. A continuación xogou dous anos no Perú, nas filas do Sporting Cristal (onde exerceu como xogador-adestrador), regresando ao Botafogo en 1964 para unha terceira e última etapa no club. O seu balance final no Botafogo foi de 313 partidos e 114 goles.
Por último pasou polo Veracruz mexicano e polo São Paulo, onde pechou a súa carreira en 1966, aos 38 anos de idade.
Como adestrador
editarTrala súa retirada dedicouse á labor de adestrador e tras dirixir novamente o Sporting Cristal, foi elixido para adestrar a selección do Perú. Fíxoo con éxito, conseguindo a clasificación para o Mundial de 1970, tras 40 anos de ausencia, e eliminando no camiño á Arxentina, que quedou fóra dunha Copa do Mundo por primeira e única vez na súa historia.[10] Cun talentoso grupo de xogadores entre os que destacaban estrelas como Teófilo Cubillas ou Héctor Chumpitaz, o equipo peruano derrotou a Bulgaria e Marrocos para acadar unha histórica clasificación aos cuartos de final, onde finalmente caeu eliminada a mans do Brasil adestrado polo seu antigo compañeiro Zagallo.[11]
Tralo Mundial adestrou o River Plate arxentino antes de se converter no novo técnico do Fenerbahçe, co que gañou dúas ligas turcas, nas tempadas 1973/74 e 1974/75. Posteriormente dirixiu preto dunha decena de equipos máis, a maioría deles no Brasil (Fluminense, Cruzeiro, Botafogo, Fortaleza, São Paulo e Bangu), aínda que tamén tivo pasaxes polos bancos de Arabia Saudita (Al-Ahli e Al Shabab) e de novo o Perú (Alianza Lima).
Faleceu no Río de Xaneiro o 12 de maio de 2001 por unha pneumonía causada por complicacións derivadas dun cancro colorrectal.[12]
Palmarés
editarFutbolista
editar- Fluminense
- Campionato Carioca (1): 1951.
- Copa Río (1): 1952.
- Botafogo
- Campionato Carioca (3): 1957, 1961, 1962.
- Torneo Río-São Paulo (1): 1962.
- Real Madrid
- Copa de Europa (1): 1959/60.
- Selección brasileira
- Copa do Mundo (2): 1958, 1962.
- Campionato Panamericano (1): 1952.
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Giner, Jorge (8 de outubro de 2020). "Didí, el ídolo de Pelé". Panenka (en castelán). Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ Grijelmo, Álex (1 de xuño de 2024). "La ‘paradinha’ locutiva". El País (en castelán). Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ 3,0 3,1 "Didi". The Telegraph (en inglés). 15 de maio de 2001. Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ "70 Anos da Inauguração do Maracanã" (en portugués). 16 de xuño de 2020. Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ "Com gols de Telê, Fluminense venceu Bangu e garantiu primeiro título no Maracanã" (en portugués). 21 de xaneiro de 2021. Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ Giner, Jorge (24 de xuño de 2019). "En Berna no solo ocurren milagros". Panenka (en castelán). Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ "1957: o Deus de Carlito, a promessa de Didi e Nilton Santos, lendas urbanas e 6×2 do Botafogo no Pó de Arroz" (en portugués). 9 de xuño de 2024. Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ "Garrincha y Pelé, héroes de la primera estrella". FIFA (en castelán). 27 de xuño de 2024. Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ 9,0 9,1 Cuesta Fernández, Fernando (1 de setembro de 2024). "Didí, un fiasco inexplicable". Cuadernos de Fútbol (en castelán) (167). ISSN 1989-6379.
- ↑ "El día que Perú enmudeció a la Bombonera" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2012. Consultado o 25 de setembro de 2024.
- ↑ "La generación de Perú que jugó el Mundial 70 hace 50 años marcó a fuego al fútbol nacional" (en castelán). 31 de maio de 2020. Consultado o 26 de setembro de 2024.
- ↑ "Didi". The Guardian (en inglés). 15 de maio de 2001. Consultado o 26 de setembro de 2024.