Constante II
Constante II, nado o 7 de novembro de 630 e finado o 15 de setembro de 668 en Siracusa, fillo de Constantino III Heraclio e neto de Heraclio, foi emperador bizantino de 641 ata 668.
  | |
| Nome orixinal | (el) Κώνστας Β' |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 7 de novembro de 630 (Gregoriano) Constantinopla, Turquía |
| Morte | 15 de setembro de 668 (Gregoriano) (37 anos) Siracusa, Italia |
| Causa da morte | execución por afogamento |
| Emperador bizantino | |
| setembro de 641 – 15 de setembro de 668 ← Heracleonas – Mezezio (pt)  , Constantino IV → | |
 Cónsul romano | |
| | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Monotelismo |
| Actividade | |
| Ocupación | Emperador |
| Período de tempo | Imperio Bizantino, Later Roman Empire (en) , Antigüidade tardía, Byzantine Egypt (en) e Dinastía heracliana |
| Familia | |
| Familia | Dinastía heracliana |
| Cónxuxe | Fausta |
| Fillos | Heráclio, Constantino IV, Tibério (filho de Constante II) |
| Pais | Constantino III Heraclio e Gregória |
| Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Enciclopedia soviética armenia, volume 5, (p.623) |
   | |
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2015.) |
Traxectoria
editarAdoita considerarse o reinado de Constante II como a transición definitiva entre a Antigüidade Tardía e a Idade Media no ámbito bizantino; así como un dos períodos da historia bizantina no que o Imperio tocou fondo, vendo como as súas fronteiras retrocedían en todas as frontes.
Constante II accedeu en 641 ao trono tras un breve e turbulento período de loitas familiares polo poder no seo da familia Heráclida. O seu pai Constantino III e o seu tío Heraclonas reinaran durante un breve período de tempo trala morte do seu avó Heraclio. As disputas e intrigas entre as dúas pólas da familia complicáronse trala morte de Constantino III en estrañas circunstancias e o posterior derrocamento de Heraclonas e da súa nai, acusados de asasinar a Constantino III. Constante II accedeu ao trono con apenas 11 anos de idade. No ámbito exterior o Imperio Bizantino estaba soportando o ataque do Califato árabe que arrebatara nuns poucos anos as provincias de Siria, Palestina e Mesopotamia e ameazaban Exipto.
Durante os primeiros anos do reinado de Constante II, parece ser que o poder estivo en mans do Senado, que tivo por última vez na súa historia poder político real; está fase finalizou cara a 648 cando o emperador alcanzou a maioría de idade. Constante II empregouse a fondo en defensa dun ameazado Imperio que podía sucumbir a mans das hostes árabes. Os árabes fixéronse con Exipto entre 641 e 642, durante os tumultuosos anos que seguiron á morte de Heraclio e ás loitas polo trono bizantino entre os seus fillos.
Durante os primeiros anos do reinado de Constante II os musulmáns árabes aseguraron as súas conquistas de Armenia e Exipto e construíron unha frota naval para enfrontárense aos bizantinos. A partir de 649 os árabes comezaron a atacar as illas bizantinas do Mediterráneo facéndose co control de Chipre. En 655 a frota bizantina, mandada persoalmente por Constante II, foi derrotada pola recentemente creada forza naval árabe na batalla de Finike, que acabou co mito da invulnerabilidade da frota bizantina. Con todo, a ofensiva musulmá detívose á morte do califa Utmán en 656, que abriu un período de guerra civil no seo do Califato.
Estabilizada a súa fronteira oriental, Constante II volveu a súa mirada a occidente, no ano 658 levou a cabo unha expedición militar contra as tribos eslavas que trataban de infiltrarse na Península dos Balcáns e aos que derrotou no río Danubio. Esta vitoria permitiulle ralentizar a infiltración eslava no territorio balcánico.
En política relixiosa Constante II entrou en conflito directo co Papado. O seu avó Heraclio impuxera a doutrina do monotelismo, como unha forma de compromiso entre o monofisismo e a ortodoxia cristiá. Con todo, o monotelismo causara un rexeitamento frontal en Occidente onde dominaba a ortodoxia encabezada polo Papa. O emperador mantivo a vixencia da doutrina monotelista e para poñer fin ás discusións sobre o asunto promulgou en 648 o Edicto de Typos, que prohibía calquera tipo de discusión sobre a natureza de Cristo. A promulgación do edicto causou dúas rebelións nas provincias bizantinas de África e de Italia, que foron reprimidas polo emperador. A última delas contou con apoio directo do Papa Martiño.
Entre 661 e 662 o emperador trasladouse a Italia. Existen varias especulacións sobre as razóns últimas deste traslado. Parece ser que o emperador quería reorientar o centro do seu imperio ás provincias occidentais do mesmo ante a ameaza musulmá. Outros consideran que se converteu nun emperador con demasiados inimigos en Constantinopla e que buscaba afastarse deles. Constante II converteuse no primeiro emperador que visitaba Roma desde había moitos anos. En Italia, Constante II enfrontouse aos longobardos que dominaban o norte da península. Volveu ser derrotado por eles, así que abandonou a península e estableceuse en Siracusa, Sicilia, onde trasladou a capital do Imperio; unha decisión que resultou ser tremendamente impopular.
Para tratar de evitar problemas sucesorios, asasinou o seu irmán Teodosio e nomeou aos seus fillos Constantino, Heraclio e Tiberio coemperadores. O 15 de setembro do ano 668 foi asasinado en Siracusa por un servente mentres estaba no baño. Sucedeuno o seu fillo Constantino, que trasladou de novo a capital do Imperio a Constantinopla.
Algúns autores suxiren que a reorganización administrativa do Imperio Bizantino en distritos militares denominados themas se produciu durante o reinado de Constante II e non no do seu avó Heraclio, ao que se lle adxudicaba tradicionalmente a realización de devandita reforma. Este asunto é tema de discusión especializada entre os historiadores.
| Imperio Bizantino | ||
|---|---|---|
Segue a: Heraclonas |
Constante II | Precede a: Constantino IV |
| Dinastía dos Heráclidas | ||