Caserta

Caserta é unha cidade italiana de 78 .872 habitantes, capital da provincia de Campania. A cidade é coñecida pola súa impresionante Reggia Borbonica (Palacio Real de Borbón) incluído no Patrimonio Mundial da UNESCO desde 1997. Caserta está ligada urbanisticamente con outros municipios, incluíndo Santa María Capua Vetere e Marcianise, un importante centro industrial.

Caserta

Localización
41°04′00″N 14°20′00″L
País	Italia
Rexión	Campania
Provincias	Provincia de Caserta
Capital de	Provincia de Caserta
Poboación
Poboación	72.805 (2023) (1.346,5 hab./km²)
Xeografía
Superficie	54,07 km²
Altitude	68 m
Comparte fronteira con	Cápua (pt) Sant'Agata de' Goti (pt) San Marco Evangelista (pt) San Nicola la Strada (pt) San Prisco (pt) Recale (pt) Limatola (pt) Maddaloni (pt) Casagiove (pt) Castel Morrone (pt) Valle di Maddaloni (pt)
Santo padrón	Sebastián
Identificador descritivo
Código postal	81100
Fuso horario	UTC+01:00, horario estándar UTC+02:00, horario de verán
Prefixo telefónico	0823
Identificador ISTAT	061022
Código catastral italiano	B963
Outro
Irmandado con	Pitești (pt) Aley (en)
Sitio web	comune.caserta.it

Xeografía

A cidade de Caserta inclúe, ademais da capital, até 23 aldeas, cubrindo unha superficie total de 56 km². Entre elas podemos citar Leucio, miradoiro famoso das fábricas reais de seda, e Casertavecchia, co seu castelo medieval e a catedral, de estilo mouro-románico.

Está situado no medio da rúa Samnita, o camiño construído polos Borbóns.

Historia

Pietra romana (Casertavecchia)

A cidade de Caserta ten orixes antigas e incertas. A área na que foi construído o pazo forma parte dunha área natural de importancia arqueolóxica, onde os etruscos, os samnitas e os romanos deixaron vestixios da súa presenza.

Os achados que se atoparon, incluso nos barrios periféricos da cidade, testemuñan un pasado moi remoto. Crese que a vila medieval naceu sobre as ruínas do antigo Saticulae.

Era unha necrópole do século V a.C., e sobre o 423 a.C. foi conquistada polos samnitas baixo o nome de Calátia. No 211 d.C. estaba en contra dos romanos e a favor de Haníbal. Este foi condenado pola expropiación, o que significou a fragmentación da terra en grandes parcelas. No século VIII, foi destruída polos lombardos de Capua Pando para traballar en Raptor onde no 863 foi construída unha torre como símbolo de conquista.

Orixes de Longobardi

O centro xa existía no período lombardo, e formárase en torno a unha torre de vixía e defensa agora integrada no edificio do Concello, que xa fora palacio dos Condes de Caserta e residencia real. De feito, o centro actual situado en torno á Praza Vanvitelli, daquela o mercado, foi chamado a Torre por mor da presenza do edificio lombardo que está situado no noroeste do mesmo.

Así, case repetindo a estrutura das cidades romanas e vilas típicas da concepción iluminista da actual cidade, Caserta xa era cidade natal e sede dun bispado. O núcleo urbano foi trasladado aquí no século XVI, no que foi chamado a Torre.

A cidade era coñecida polo seu mercado e polo pazo de Acquaviva, que os condes de Caserta herdaron no 1511 a partir das contas de Ratta, e ampliaron o edificio renacentista cunha torre fortificada e cun xardín que impresionara a moitos viaxeiros do século XVI e do século XVII.

Torre do campanario de Casertavecchia

Na época medieval o centro de Caserta era a Casertavecchia actual, situada a 401 metros de altura. Importante centro episcopal, co Pazo do Bispo, unha catedral e un campanario con cúpula adxunta de estilo románico da Sicilia-árabe. O pazo foi construído ao redor do ano 1100, mentres que data de 1200 a construción da igrexa. Casertavecchia, coa construción do Pazo, perdeu cada vez máis importancia, xa que se trasladaron á nova cidade, primeiro todas as actividades comerciais, e finalmente o bispado, encontrando aloxamento nun edificio situado preto de Falciano e logo nun edificio no actual Corso Trieste. Os lombardos exercían o poder a través dos Ducados, un dos máis influentes, foi o ducado de Benevento. Ata o século IX, Casertavecchia rexistrou un aumento significativo da súa poboación. Xunto con isto produciuse un maior auxe da vida urbana e levantáronse a Catedral, construída polo bispo Ranulfo, o Palacio Episcopal e outros edificios públicos importantes. Durante este período comezouse a traballar na torre e engadiuse o castelo e a torre cilíndrica, chamada "Maschio". En 1294 a cidade tiña un novo señor, Goffredo Caetani, irmán do Papa Bonifacio VIII. Logo, en 1310 pasou a mans de Diego de Catalán Lahart, mencionado no sexto día no Decamerón de Boccaccio.

Utopía de Fernando: Caserta

Ao final de 1700 o Rei Fernando IV construíu en San Leucio unha residencia real cunha fábrica anexa, utilizada para a produción da seda. Ao lado do Pazo de Belvedere, contaba cun encantador xardín italiano na parte traseira e dianteira, e a impresionante vista sobre o Golfo de Nápoles e Caserta.

Clima

Na zona de Caserta hai unha zona chaira moi grande que afecta directamente ao clima. Esta chaira esténdese dende a costa ata as montañas que a rodean, beneficiándose das influencias mariñas que contribúen a crear un clima suave durante todo o ano.

Patrimonio

Reggia di Caserta

A Reggia di Caserta, ou Palacio Real de Caserta, é unha mansión histórica que pertenceu á familia real da dinastía Borbón de Nápoles, e foi proclamada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1997.

O complexo do palacio real, cos seus xardíns de 3,5 km de lonxitude, é un dos edificios máis grandes da Europa do século XVIII, cando foi reconstruído polo entón rei de Nápoles e futuro rei de España, Carlos III.

Ademais, en 2009, o parque do Palacio Real gañou o premio como o máis fermoso de Italia. O Palacio Real de Caserta é o maior palacio real do mundo. Ten unha superficie de 47 000 metros cadrados, 1 200 cuartos, 1 742 fiestras, 34 escaleiras e un parque de 12 000 000 de metros cadrados. En 1997 foi declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO. O Palacio Real de Caserta e Versalles teñen moito en común. A residencia real francesa estaba rematada case 70 anos antes cando Carlos de Borbón, rei de Nápoles, decidiu construír o Palacio Real de Caserta. Corría 1751 e o soberano que despois sería Carlos III de España pensou na zona de Caserta como o lugar máis axeitado, situado a 20 km da capital Nápoles (igual que Versalles de París). O Palacio Real de Caserta foi a última grande obra barroca en Italia. O proxecto foi confiado ao talentoso arquitecto napolitano de orixes holandesas Luigi Vanvitelli. Foi el quen deseñou o maxestoso proxecto do pazo que foi aceptado de inmediato polo rei Carlos. Vanvitelli morreu en 1773 e non puido ver rematada a súa grandiosa obra, que serán rematado polo seu fillo Carlo. As primeiras obras de construción do pazo real comezaron o 20 de xaneiro de 1752, o aniversario do rei. Remataron varias décadas despois. Os interiores do Palacio Real son luxosos e elegantes. O mobiliario e os frescos foron realizados polos mellores artistas do reino. Un dos interiores máis fermosos do Palacio Real de Caserta, a Capela Palatina, foi creado e decorado persoalmente por Vanvitelli. O Court Theatre está considerado unha auténtica xoia da arquitectura do século XVIII que inspirou os mellores teatros europeos.

Der bourbonische Königspalast in Caserta.

Duomo di Casertavecchia

A Catedral de Casertavecchia é o edificio relixioso máis bonito e importante da cidade de Caserta. Está situado na vila medieval de Casertavecchia, hoxe un suburbio de Caserta construído a partir de 1113 polo Bispo Ranulf e rematado en 1153.

Ten un gran valor artístico e histórico por mor dos diferentes estilos cos que foi construído: o estilo siciliano, o normando, o árabe e, finalmente, o románico.

Gastronomía

É famosa a suave mozzarella de búfala, producida artesanalmente. Pódese encontrar nas formas máis orixinais, dende redonda ata trenzada. O seu nome deriva do termo italiano “mozzare”, pola característica forma redondeada que lle daban os queixeiros. É un queixo fresco, suave e lixeiramente salgado.

Notas

Mozzarella de búfala

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina oficial da cidade de Caserta
• Páxina oficial do Palacio Real de Caserta
• Caserta Arquivado 05 de marzo de 2016 en Wayback Machine.