Al-Hakam I
Al-Hakam, nado en c. 770 e finado o 21 de maio de 822, foi un emir Omeia do Emirato de Córdoba dende o 12 de xuño de 796 ata a súa morte en 822.
  | |
| Nome orixinal | (ar) الحكم بن هشام بن عبد الرحمن الداخل |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 771 Córdoba, España |
| Morte | 21 de maio de 822 (50/51 anos) Córdoba, España |
| Emir de Córdoba | |
| 12 de xuño de 796 – 21 de maio de 822 ← Hisham – Abd ar-Rahman II → | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Islam |
| Actividade | |
| Ocupación | político, rei, gobernador |
| Familia | |
| Familia | Umayyad of Córdoba (en)  |
| Fillos | al-Walid bin al-Hakam, Abd ar-Rahman II |
| Pai | Hisham |
| Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Encyclopedic Lexicon (en) Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron |
 | |
Traxectoria
editarAl-Hakam era o segundo fillo do seu pai, o seu irmán máis vello morreu a unha idade temperá. Cando chegou ao poder, foi desafiado polos seus tíos Sulayman e Abdallah, fillos do seu avó Abd ar-Rahman I. Abdallah levou aos seus dous fillos Ubayd Allah e Abd al-Malik á corte de Carlomagno en Aquisgrán para negociar a axuda. Mentres tanto, Sulayman atacou Córdoba, pero foi derrotado e conducido de volta a Mérida onde foi capturado e executado. Abdallah foi indultado, pero viuse obrigado a quedar en Valencia.[1]
Al-Hakam pasou gran parte do seu reinado reprimindo as rebelións en Toledo, Zaragoza e Mérida. Os levantamentos chegaron dúas veces a Córdoba. Intentaron destronar a Al-Hakam e substituílo polo seu primo, Mohammed ibn al-Kasim, pero a trama foi descuberta. O 16 de novembro de 806, 72 nobres e os seus asistentes (as referencias falan de 5.000) foron masacrados nun banquete, crucificados e expostos á beira do río Guadalquivir. Tales mostras de crueldade foron parte deste período, as cabezas dos líderes rebeldes ou inimigos cristiáns mortos en expedicións ao norte eran expostas ás portas de Córdoba.[2]
Tras a rebelión de Córdoba, Al-Hakam estableceu un gardacostas persoal, os Al-Haras, dirixidos polo líder visigodo dos cristiáns de Córdoba, o comes (conde) Rabi, fillo de Teodulfo, que tamén serviu como recadador de impostos do emir. Rabi foi posteriormente eliminado e executado por crucifixión por corrupción.[3]
En 818 esmagou unha rebelión dirixida por clérigos no arrabalde de al-Ribad, na beira sur do río Guadalquivir. Uns 300 foron capturados e crucificados, mentres que o resto dos habitantes foron exiliados. Algúns mudáronse a Alexandría en Exipto, outros a Fez e Creta, onde formaron un emirato. Outros uníronse aos piratas levantinos.[1]
Morreu en 822 despois de ter gobernado 26 anos.
Familia
editarAl-Hakam era fillo de Hixam I, emir de Córdoba e dunha concubina chamada Zokhrouf.[4]
Al Hakam tivo cinco fillos coa súa esposa Halawah:
- Abd al-Rahman II, emir omeia de Córdoba 822–852
- Al-Mughira
- Dito
- Omeia
- Al-Walid. Dirixiu un exército para atacar Galicia en 838.[5]
Al-Hakam tiña unha concubina chamada Ajab. Estableceu unha fundación para os leprosos nos arrabaldes de Córdoba.[6] A colonia de leprosos foi financiada polos ingresos do Munyat 'Ajab, unha casa construída para Ajab ou que leva o seu nome.[7] Ajab era a nai de:
- Abu Abd Al-Malik Marwan
Outra concubina chamábase Mut'a. Ela estableceu un cemiterio que aínda existía no século X.
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 Nagendra, Kr.Singh (2002). International Encyclopaedia of Islamic Dynasties. Anmol Publications Pvt Ltd. ISBN 978-8126104031.
- ↑ Collins, Roger (1983). Early Medieval Spain. St. Martin's Press. ISBN 0-312-22464-8.
- ↑ Baxter Wolf, Kenneth (2014). Christian Martyrs in Muslim Spain. Cambridge University Press. ISBN 978-1107634817.
- ↑ Fagnan, Edmond (1893). Histoire Des Almohades D'Abd El Wah'Id Merrakechi. Kessinger Publishing. ISBN 978-1166767136.
- ↑ Barrau-Dihujo, Lucien (1988). Historia politica del reino asturiano (718-910). ISBN 9788472862739.
- ↑ Goodson, Caroline (2010). Cities, Texts and Social Networks, 400–1500. Routledge. ISBN 9780754667230.
- ↑ Ruggles, D. Fairchild (2003). Gardens, Landscape, and Vision in the Palaces of Islamic Spain. Pennsylvania State University Press. ISBN 978-0271022475.