Israelaj Defendaj Fortoj

Israelaj Defendaj Fortoj
צבא הגנה לישראל
armitaj fortoj
Komenco	26-a de majo 1948 vd
Antaŭe	Haganah • Irgun • Stern-grupo vd
Lando(j)	Israelo vd
Sidejo	HaKirya
Filioj	Aerarmeo de Israelo Mararmeo de Israelo Terarmeo de Israelo vd
Partoj Terarmeo de Israelo, Aerarmeo de Israelo, Mararmeo de Israelo, General Staff of the Israel Defense Forces (en) , Northern Command (en) , Central Command (en) , Southern Command (en) , Home Front Command (en) , Military Intelligence Directorate of Israel (en) , Operations Directorate (en) , Computer Service Directorate (en) , Planning Directorate (en) , Manpower Directorate (en) , Technological and Logistics Directorate (en) , Strategy and Third-Circle Directorate (en) , Military court (Israel) (en) , Military Advocate General (en) , IDF Military Colleges (en) , Israeli Military Rabbinate Corps (en) kaj Depth Corps (en) vd
Retejo	Oficiala retejo

Israelaj Defendaj Fortoj (hebree צְבָא הַהֲגָנָה לְיִשְׂרָאֵל, Cva HaHagana LeIsrael, en Israelo, ofte nur la akronimo צה"ל estas uzata, kiu estas prononcata Cahal; angle Israeli Defense Forces), mallonge IDF, estas la militista forto (armeo) de Israelo. Ĝi konsistas el la teraj fortoj, aera forto kaj mararmeo. La defendo de Israelo, kaj la kontrolo de la armeo, estas subigita al la israela Defendministerio.

La ŝtato Israelo elspezas 15 miliardojn da dolaroj jare por defendo. Ĉi tio estas inter 6,5 kaj 8,5% de ĝia MEP. Ĉi tio metas la landon en la 15-a loko inter ĉiuj landoj en la mondo .

Historio

Merkava ('Ĉaro')– israela ĉefa batla tanko, kun 4 generacioj

Israelaj ĉasaviadiloj F-16I kaj F-35I

Ĝi estis oficiale starigita de la ministro pri defendo David Ben-Gurion la 26an de majo 1948, tuj post la fondo de la ŝtato Israelo.

La IDF sukcedis la Haganah kiel la defendorganizo de la judoj, kaj konsistis plejparte el homoj de tiu milicia memdefenda trupo, aparte la funkcia branĉo Palmaĥ. Grandaj sekcioj de la Juda brigado, kiu batalis sub la brita flago en la Dua Mondmilito, ankaŭ aliĝis al la nova defendo de la lando.

Post la kreado de la IDF, la du judaj subteraj organizoj Irgun kaj Leĥi eniĝis en loza asocio kun la defendo, sed estis permesitaj funkciigi sendepende en kelkaj sektoroj ĝis la fino de la Araba-Israela-Milito, post kiu la du organizoj estis dissolvitaj.

La loka araba populacio, t.n. palestinanoj, eĉ post plifortikigo de miloj da volontuloj de aliaj arabaj landoj, estis neniu matĉo armee por la multe pli bone organizita IDF. La arabaj najbaraj landoj ne rekonis Israelon kaj sendis ekspediciajn trupojn por alporti ĉion el Palestino sub araba kontrolo.

Esti atakita de ĉiuj flankoj kondukis al "sieĝa pensmaniero" kiu daŭrus por generacioj. La egiptoj estis venkitaj en manovra milito aŭ Fulmmilito, taktiko en kiu la IDF venus por specialiĝi. Armilaĉetoj iĝus grava parto de ekstera politiko kaj homoj komencis rekoni la gravecon de sia propra armilproduktado, kvankam ekzistis neniu industria bazo por tio por la momento.

La nuna IDF estis kreita inter 1949 kaj 1956, per akiro de multe da sperto en la diversaj konfliktoj kun la malamikaj arabaj najbaroj. Inter 1956 kaj 1966 ekzistis periodo de relativa paco, kiun la IDF uzis por aĉeti novan ekipaĵon kaj por profesiigi la organizaĵon mem.

Vidu Arabaj-israelaj militoj

Speciala rilato kun Usono

Partoj de la defendo de Israelo estis foje evoluigitaj en proksima kunlaboro kun Usono. Ĝenerale dirita, la Ŝtato de Israelo estis la dua plej granda ricevanto de usona armea helpo ekde 1945, post Saud-Arabio. Sed, la armea subteno de Usono por Israelo ne komenciĝis ĝis 1968. Israelo estis la plej granda ĉiujara ricevanto de usona subteno en la periodo 1976 ĝis 2003. Ekde 2003, Irako ricevis la plej grandan subtenon po jaro el Usono. Nur en 2009, la Ŝtato de Israelo ricevis financajn instigojn de la Usona Sekcio de Defendo en la ordo de USD 2.55 miliardoj. 74% de ĉi tiuj deprenoj estas donitaj al la Ŝtato de Israelo kontraŭ la ŝtato nur aĉetante militan ekipaĵon de usonaj kompanioj, kiel parto de la pli granda komerca politiko de Usono kaj je precize la samaj kondiĉoj kiel kun ĉiuj aliaj aliancanoj. La ŝtato Israelo, kiel multaj aliaj landoj en la mondo, estas tiel nomata grava ne-NATO aliancano de Usono. Tio signifas, ke Usono kaj la Ŝtato de Israelo dividas kaj vendas grandajn partojn de sia inteligenteco, teknologio kaj ekipaĵo inter si, same kiel Usono faras tion kun aliaj "gravaj ne-NATO-aliancanoj" landoj, kiel Afganio (tiama), Maroko, Jordanio, Barejno, Pakistano kaj Singapuro.

Defenda Doktrino

La oficiala celo de la armeo estas " defendi la ekziston, teritorian integrecon kaj suverenecon de la Ŝtato de Israelo, krome protekti la civitanojn de la Ŝtato de Israelo, kaj kontraŭbatali ĉiujn formojn de terorismo kiuj minacas ĉiutagan vivon "

La israela defenddoktrino estas bazita sur la sekvaj bazaj principoj:

• Israelo ne povas perdi militon.
• Strategie defensiva, neniuj teritoriaj ambicioj.
• Evitante militon per politikaj rimedoj kaj armea malkuraĝigo.
• Malhelpi eskaladon.
• Rapidaj militdecidoj.
• Tre malaltaj perdaj ciferoj.
• Batalo kontraŭ terorismo.

Ĉi tiu doktrino devas esti efektivigita per defenda strategio kaj ofensiva taktiko, kio signifas malgrandan profesian armeon kun bona preteco kaj la ebleco alvoki soldatojn, same kiel aerarmeon kaj mararmeon en konstanta preteco; en okazo de gravaj konfliktoj, efektiva mobiliza sistemo kaj transportsistemo estas realigitaj.

En la 21-a jarcento, diversaj nekonvenciaj minacoj inkluzive de teroristaj organizoj, subtera infrastrukturo funkciigita fare de Hamas (vidu Tunelsistemo en la Gazaa Sektoro), ktp. devigis la IDF modifi ĝian oficialan defenddoktrinon.

Organizo

IDF Kirya militbazo, en Tel Aviv

Mapo de la militunua organizo

Nahal brigado- soldatoj pagas respekton al falintaj kamaradoj ĉe la Armea sekcio de la Nacia Tombejo ĉe Monto Herzl.

La IDF estas organizita sub komuna stabo kaj ne havas sendependajn defendajn branĉojn. Tamen, la organizo estas dividita en tri ĉefajn partojn:

• La terarmeoj ("armeo") kun infanterio, kiraso, artilerio kaj inĝenieraj trupoj.
• La aerarmeo ("aera forto") kun ĉasaviadiloj, batalhelikopteroj, transporthelikopteroj kaj transportaviadiloj.
• La ŝipartrupo ("mararmeo") kun patrolŝipoj, misilboatoj kaj submarŝipoj.

Krome, ekzistas la civila spionaddirekto Mossad kaj la armea spiondirekcio Aman, la loĝistika kaj teknologia direkcio, militaj tribunaloj, armeaj lernejoj kaj aliaj aferoj.

La Ĉefo de la Ĉefa stabo estas la Ĉefo de Defendo kaj estas nomumita fare de la israela registaro. La koncernato raportas rekte al la Ministro pri Defendo.

Sub la Ĉefo de Armea Kunlaborantaro legas:

• Norda Armea Komando (פיקוד צפון)
• Centra Armea Komando (פיקוד מרכז)
• Suda Armea Komando (פיקוד דרום)
• Populacia Protekto-Komando (פיקוד העורף)

La armeo inkluzivas:

• La infanterio
  • Givati brigado
  • Nahal brigado
  • Golani brigado
  • Paraŝutsoldato-brigado
  • Kfir brigado

• La kirasaj trupoj
  • Kazerna brigado
  • 7-a Kirasita brigado
  • 401-a Kirasita brigado

• inĝenieraj korpuso
• teksa korpuso
• Junularo kaj Instruista korpuso
• Medicina korpuso
• korpuso de la inspektoro
• kamp-spiona korpuso
• Adjutanto-Trupo
• Loĝistika korpuso
• Signala korpuso

Israelo havas universalan devigan militservon por kaj virinoj kaj viroj, kun esceptoj por certaj ne-judaj kaj ortodoksaj judaj popolgrupoj. Kiel ĝenerala regulo, israelaj araboj ne havas devigan militservon, sed povas aliĝi libervole. Certaj arabaj beduentriboj estas kondiĉigitaj de ĝenerala deviga militservo laŭ la peto de siaj gvidantoj.

La IDF estas verŝajne la plej moderna, plej bone trejnita kaj plej bone ekipita armea defendo en Mezoriento, parte pro la granda defendbuĝeto de la lando, kiu pintis en 1984, kiam ĉ. 24% de MEP iris al armeaj celoj. Tamen, ĉi tiu nombro malpliiĝis, kaj estas po 2006 de 7,3 %, kio respondas al ĉ. 9,67 miliardoj da usonaj dolaroj. Israelo akiris modernajn armilojn tra kombinaĵo de sia propra evoluo kaj usona teknologio, kaj estas unu el la plej grandaj armileksportantoj en la mondo.

Laŭleĝe, ĉiuj israelaj civitanoj, inkluzive de tiuj kun dua civitaneco kaj vivantaj en alia lando, same kiel ĉiuj permanentaj loĝantoj de la ŝtato, post atingado de la aĝo de 18, estas kondiĉigitaj de deviga militservo por servo en la IDF. Aktuale en 2021, la periodo de militservo por viroj estas 30 monatoj, por virinoj - 24 monatoj (2 jaroj). La leĝo validas por ĉiuj civitanoj de la ŝtato, sed ne estas observita rilate al araboj kaj ultra-ortodoksaj judoj (ĥaredoj), kiuj povas servi en la armeo kiel volontuloj.

Konskriptitaj oficiroj kaj rekrutita personaro havas devon servi en la rezervo post kompletigado de sia komenca servo. Vira personaro deĵoras ĝis la aĝo de 41-51, dum ina personaro deĵoras ĝis la aĝo de 24.

Laŭ la Oslo-Akordoj, la israela armeo plenumas armeajn kaj policajn funkciojn en parto de Cisjordanio ("Areo C").

Nukleaj armiloj

Israelo neniam oficiale deklaris ke ĝi havas nukleajn armilojn. Laŭ gazetaj raportoj, Israelo konstruis inter 80 kaj 200 nukleajn armilojn ekde la 1960-aj jaroj. Laŭ la jarlibro de SIPRI 2009, Israelo estas taksita havi ĉirkaŭ 80 nukleajn armilojn . En 1986, la atomfizikisto Mordechai Vanunu, kiu tiam laboris pri unu el la israelaj atominstalaĵoj, sciigis ke Israelo havis atombombojn. En germana televidintervjuo en decembro 2006, israela ĉefministro Ehud Olmert defendis la posedon de la lando de nukleaj armiloj: "Irano, malkaŝe, eksplicite kaj publike minacas forviŝi Israelon de la mapo. Ĉu vi povas diri, ke tio estas la sama nivelo, kiam ili ĉu aspiras havi nukleajn armilojn, kiel Usono, Francio, Israelo, Rusio?".

En septembro 2009, la Nuklea Asembleo de la UN voĉdonis pri rezolucio deviganta Israelon permesi al la IAEA inspekti ĝiajn atombombajn posedaĵojn. Israelo deklaris, ke ĝi ne intencas kunlabori kun la IAEA .

Eksteraj ligiloj

• Oficiala retejo (hebree, france, hispane, arabe kaj angle)