Gjumri

Por samtitola artikolo vidu la paĝon Gjumri (stacidomo).

Gjumri
urbo en Armenio urbo urbego vd
Flago	Blazono
Administrado
Ĝemelurboj Kursk (2016–) Osasco (2006–) Alexandria (1988–) Kutaiso Bjalistoko Aleksandrio Plovdiv vd
Poŝtkodo	3101–3126
En TTT	Oficiala retejo [+]
Demografio
Loĝantaro	121 976  (2011) [+]
Loĝdenso	2 640 loĝ./km²
Geografio
Geografia situo	40° 47′ N, 43° 50′ O (mapo)40.78333333333343.833333333333 [+]
Alto	1 509 m [+]
Areo	46,2 km² (4 620 ha) [+]
Horzono	UTC+04:00 [+]
Gjumri (Armenio) DEC Situo de Gjumri
Gjumri (Armenio) DEC Situo de Gjumri
Alia projekto
Vikimedia Komunejo Gyumri [+]
Premioj • Ordeno de Amikeco inter Popoloj vd

Gyumri new mix

Gjumri (armene Գիումրի) estas la historia urbo (en Armenio) Kumajri, hodiaŭ nomata Gjumri. Dum la regado de la Rusia Imperio ĝi estis nomata Aleksandropolo kaj dum la sovetia periodo Leninakan. Ĝi estas la dua plej grava urbo de Armenio post Erevano, la landa ĉefurbo. Ĝi troviĝas proksime de la landlimo kun Turkio. La nuna nomo, Gjumri aŭ Gumru venas de la unua armena respubliko.

En tiu ĉi urbo estis subskribita la Traktato de Aleksandropolo, interkonsento inter Armenio kaj Turkio kiu metis finon al la milito inter ambaŭ ŝtatoj kaj per ĝi ankaŭ finiĝis la revo pri la Granda Armenio kiun projektis la Traktato de Sevres en (1920).

La urbo estis severe damaĝita pro la tertremo de la 7-a de decembro 1988 en la areo de Spitak; tiu ĉi katastrofo detruis la duonon de la konstruaĵoj de la urbo, kaŭzinte la morton de pli ol 15 000 personoj.

Laŭ la stato de 2011 en la urbo vivis 121 976 loĝantoj sur areo de 46,2 kvadrataj kilometroj, kio rezultigas loĝdenson de 2 640 loĝantoj/km². Ĝi estas la provinca ĉefurbo de Ŝirako.

Etimologio

La areo de nuntempa Gjumri estis konata kiel Kumajri dum la periodo de la reĝlando Urarto. Estas probable, ke la nomo devenis de la cimeroj, kiuj konkeris la regionon kaj probable fondis setlejon. Sub la dominado de la tjurkaj triboj, la nomo Kumajri estis turkigita kiel Gümrü. En 1837, Kumajri estis renomita Aleksandropolo omaĝe al la edzino de caro Nikolao la 1-a, princino Aleksandra Fjodorovna. Inter 1924 kaj 1990, la urbo estis konata kiel Leninakan ĵonore al la revoluciulo kaj fondinto de Sovetunio, Vladimir Lenin. Post la sendependeco disde Sovetunio, la origina nomo Kumajri estis mallonge uzita ĝis 1992, kiam Gjumri estis elektita kiel la nomo de la urbo.

Simboloj de la urbo

La urbaj blazono kaj flago de Gjumri estas relative novaj. La blazono estis aprobita en 2001. La bildoj sur la emblemo havas la jenan signifon:

• Hovaz estas la emblemo de la fama mezepoka armena Bagratida dinastio. La loĝejo de ĉi nobela familio troviĝis en Ŝirazo.
• La arko, la monto Aragaco kaj la kirko simbolas la naturajn kaj arkitekturajn elementojn de Gjumri.
• La kandelo de Lusavoriĉ La kandelo, laŭ la legendo, brulas inter la pintoj de Aragaco.
• La vertikalo simbolas manfaritaĵon kaj akuratecon de gjumrianoj.
• La tritikaj spikoj simbolas plenecon.

La libro kaj la liro estas simboloj de edukado kaj scienco, arto kaj kulturo.

La blazono de Aleksandrapolo estis malsama, ĉe la fundo estis la krucoj kaj luno, kiuj estis disigitaj unu de la alia per ŝtupetaro. La ŝtuparo simbolas la eblon de ajna kresko en la socia kresko de Aleksandropolo. La kruco simbolas orientan Armenion kaj la luno, okcidentan Armenion, memorigante la devenon de multaj gjumrianoj kiuj devenas el okcidenta Armenio. La bildo de la emblemo povas vidiĝi en la Muzeo de Populara Arkitekturo kaj Urba Vivo de Gjumri.

La nuna flago de la urbo estis aprobita de la urbodomo en 2011. Temas pri blanka flago, kun ora rubando. En la centro de la flago estas ruĝa kruco, kun ora portiko de la leopardo. La rilato inter la larĝo kaj la longo de la flago estas 1: 2. La elementoj sur la flago havas la jenajn signifojn:

• La koloro blanka simbolas la volon vivi en paco,
• La ruĝa kruco estas simbolo de la postvivado de la homoj kaj de la kristana kredo.
• La ora leopardo, la emblemo de la bagratida dinastio, simbolas la sendependecon kaj ŝtatanecon de Armenio.

Historio

Antikveco kaj Armena reĝlando

Orontida setlejo de Kumajri, 5a-2a jarcentoj a.K.

Bronzaĵoj el arkeologia loko Azatan

Arkeologiaj elfosadoj faritaj dum la soveta periodo montris ke la areo de nuntempa Gjumri estis loĝita ekde almenaŭ la 3-a jarmilo a.K. La areo estis menciita kiel Kumajri en la historiaj Urartaj surskriboj ekde la 8-a jarcento a.K. Ĉi tiu nomo estas fonetike asociita kun la cimeroj, kiuj migris al la okcidentaj bordoj de la regiono de Nigra Maro de eŭropaj malaltaj teroj. Historiistoj kredas, ke Ksenofono pasis tra Kumajri dum lia reveno al Nigra Maro, vojaĝo senmortigita en sia Anabazo.

Ĉe la malpliiĝo de la reĝlando Urarto, ekde la dua duono de la 6-a jarcento a.K, Kumajri iĝis parto de la Aĥemenida Imperio. La restaĵoj de reĝa setlejo troviĝinta ĝuste sude de Gjumri proksime al la vilaĝo Beniamin ekde la 5-a ĝis la 2-a jarcentoj a.K., estas bonega ekzemplo de la Aĥemenida influo en la regiono. Tamen, komence de la 5-a jarcento a.K., Kumajri iĝis parto de la satrapio de Armenio sub la regado de la Orontidoj. Alternativa teorio sugestas, ke Kumajri formiĝis kiel urba setlejo en la malfrua 5-a jarcento a.K., ĉ. 401 a.K., de grekaj koloniantoj.

Poste en 331 a.K., la tuta teritorio estis inkluzivita en la provinco Ajrarato de Antikva Armena Reĝlando kiel parto de la Ŝirak-kantono. Inter 190 a.K. kaj 1 a.K. Kumajri estis sub la regado de la Artaksia dinastio de Armenio. Dum la 1-a jarcento p.K., Ŝirako estis donita al la familio Kamsarakan, kiu regis super Kumajri dum la arsakida Armenio.

Mezepoka periodo

Post la dispartigo de Armenio en 387 p.K. inter la bizancanoj kaj la persoj, kaj kiel rezulto de la falo de la arsakida dinastio en 428, Ŝirako inkluzive de Kumajri iĝis parto de la Sasanida Imperio de Persio. En 658 p.K., ĉe la pinto de la arabaj islamaj invadoj, Kumajri estis konkerita dum la islama konkero de Persio por iĝi parto de la Armena emirlando sub la umajada kaliflando.

Kumajri estis signifa kaj tre evoluinta urba setlejo dum la Mezepoko. Laŭ la armena akademiano, Ghevond la historiisto, la urbo estis centro de la armena ribelo gvidita de Artavazd Mamikonjan kontraŭ la islama araba kalifo, inter 733 kaj 755. Post 2 jarcentoj da islama regado super Armenio, la Bagratidoj deklaris sendependecon en 885 establante la Bagratidan Reĝlandon de Armenio. Kumajri eniris en novan periodon de kreskado kaj progreso, precipe kiam la apuda urbo Ani iĝis la ĉefurbo de la regno en 961. En la dua duono de la 10-a jarcento, Kumajri estis sub la influo de la armena familio Pahlavuni, kiu estis posteuloj de la Kamsarakan-oj. La Pahlavuni-oj havis grandan kontribuon en la progreso de Ŝirako kun la fundamento de multaj fortikaĵoj, monaĥaj kompleksoj, edukaj institucioj, ktp.

La monaĥejo Marmaŝen, je ses kilometroj de Gjumri, el la 10-a jarcento.

 

Post la falo de Armenio sub la Bizanca Imperio en 1045 kaj poste sub la Selĝukaj invadantoj en 1064. Sub la fremdaj regantoj, la urbo iom post iom perdis sian signifon dum la postaj jarcentoj, ĝis la establado sub la Zakaridoj de la Armena Princlando en 1201 sub la Kartvela protektorato. Dum la Zakarida regado, la orientaj armenaj teritorioj, ĉefe Lorio kaj Ŝirako, eniris novan periodon de kreskado kaj stabileco, iĝante komerca centro inter la oriento kaj la okcidento. Post kiam la mongoloj kaptis Ani en 1236, Armenio iĝis mongola protektorato kiel parto de la Ilĥanlando, kaj la Zakaridoj iĝis vasaloj de la mongoloj. Post la falo de la Ilĥanlando meze de la 14-a jarcento, la zakaridaj princoj regis super ebenaĵo Lorio, Ŝirako kaj Ararato ĝis 1360 kiam ili falis pro la invadaj tjurklingvaj triboj.

En la lasta kvarono de la 14-a jarcento, la tjurka tribo ak-kojunlo, sunaisma tribo de la branĉo de tjurkaj oguzoj, transprenis Armenion, inkluzive de Ŝirako. En 1400, Timur invadis Armenion kaj Kartvelion, kaj kaptis pli ol 60.000 el la postvivintaj lokaj homoj kiel sklavojn. Multaj distriktoj inkluzive de Ŝirako estis senhomigitaj. En 1410, Armenio falis sub la regado de la tjurka tribo kara-kojunlo (ŝijaismaj oguzoj). Laŭ la armena historiisto Tomaso de Mecop, kvankam la kara-kojunloj altrudis severajn impostojn kontraŭ la armenoj, la fruaj jaroj de ilia regado estis relative pacaj kaj rekonstruo de kelkaj urboj okazis.

Sub la regado de la tjurkaj triboj, Kumajri estis konata de la tjurkoj kiel Gümrü..

Persa kaj rusa regadoj

Rus-ortodoksa preĝejo Sankta Aleksandra, konstruita dum 1837–1842

Dioramo de malnova Aleksandropolo kun la Katedralo de la Sankta Savinto (1859–1873)

Preĝejo de Sankta Nŝano de 1870

En 1501, la plej multaj el la orientaj armenaj teritorioj inkluzive de Kumajri estis konkeritaj de la aperanta safavida dinastio de Irano gviditaj de Ŝaho Ismail la 1-a. Baldaŭ post kiam en 1502, Kumajri iĝis parto de la lastatempe formita Erivan Beglarbegi, nova administra teritorio de Irano formita de la Safavidoj. Dum la unua duono de la 18-a jarcento, Kumajri iĝis parto de la Erevana Ĥanato sub la regado de la afŝarida dinastio kaj poste sub la kaĝar-dinastio de Persio.

En junio de la jaro 1804, la rusaj fortoj regis la regionon Ŝirako je la komenco de la rusa-persa milito de 1804 kaj 1813. Kumajri eniris oficiale en la Rusan Imperion pere de la Traktato de Gulistano subskribita la 1-an de januaro 1813 inter la Imperia Rusio kaj la Kaĝara Persio..

Dum la periodo de la rusa regado, Gjumri iĝis unu el la plej evoluantaj urboj en Transkaŭkazio. En 1829, post la rusa-turka milito, okazis granda fluo de armena loĝantaro, kiel ĉirkaŭ 3.000 familioj, kiuj migris el teritorioj en la Otomana Imperio, precipe el la urboj Kars, Erzurum kaj Doğubeyazıt en kaj ĉirkaŭ Gjumri. La rusa poeto Aleksandr Puŝkin vizitis Gjumri dum sia vojaĝo al Erzurum en 1829..

En 1837 rusa caro Nikolao la 1-a alvenis en Gjumri kaj ŝanĝis la nomon al Aleksandropolo. La nomo estis elektita honore al la edzino de Caro Nikolao, princino Karlota de Prusio, kiu ŝanĝis sian nomon al Aleksandra Fjodorovna post konvertiĝo al ortodoksa kristanismo.

Grava rusa fortikaĵo estis konstruita sur la loko en 1837. Aleksandropolo estis finfine formita kiel urbo en 1840 por iĝi la centro de la lastatempe establita Aleksandropola Ujezdo, spertanta rapidan kreskon dum la unua jardeko. En 1849, la Aleksandropola ujezdo iĝis parto de la Erevana Gubernio. La urbo estis grava antaŭaĵo por la imperiaj rusaj armitaj fortoj en Transkaŭazio, kie iliaj armeaj kazernoj estis establitaj (ekz. ĉe Poligons, Severskij, Kazaĉi Post). La rusoj konstruis la fortikaĵon Sev Berd ĉe la okcidenta rando de la urbo dum la 1830-aj jaroj kiel respondo al la rusa-turka milito de 1828-1829.

Aleksandropolo estis rapide transformita por iĝi unu el la plej gravaj centroj de la rusaj trupoj dum la rusa-turka milito de 1877-1878. Post la establado de la stacidomo en 1899, Aleksandropol travivis gravan kreskon kaj fariĝis la plej granda urbo en Orienta Armenio. Antaŭ la fino de la 19-a jarcento, Aleksandropolo gastigis 430 butikumajn vendejojn, kaj ankaŭ plurajn atelierojn kaj kulturajn instituciojn.

Rusa armeo iris al Orienta Armenio, por la unua fojo, en 1804. La 29-an de majo, trapasante Lori-Pambak, ili eniris en Ŝirakon kaj kampadis en loko ĉirkaŭ 18 kilometrojn for de Gjumri. La 10-an de junio ili atingis la vilaĝon Pokr Gharakilisa (Azatan) kaj batalis kontraŭ la persoj kaj venkis. La rusoj estis subtenitaj de la ŝirakanoj, inkluzive de la gjumrianoj. En la sama tempo, la rusa armeo kaptis Gjumrion, pro kio 400 armenaj familioj saviĝis de kaptiteco.

La batalo Gharakilisa komenciĝis kun la unua rusa-persa milito (1804 - 1813). La 12-an de junio 1804, la ĉefaj fortoj de la rusa korpo gviditaj de generalo Cicianov eniris Ŝirakon, kampadis en Gjumri kaj prepariĝis por Erevano. La 15-an de junio, rusaj trupoj iris al Gjumri, trans Aparano, al Erevano. La 2-an de julio, la rusoj sieĝis la fortikaĵon de Erevano, sed ĝi ne sukcesis. Gjumri, la tuta orienta Ŝirako, re-okupis la persan dominadon, submetita al la sultanlando de la urbo Ŝardaghli.

En januaro 1805, la rusa armeo gvidita de la generalo Nesvetaev denove invadis orientan Armenion, eniris en Ŝirakon kaj la 30-an de marto kaptis la centron de la ŝardaglia sultanlando, Artik. La okupado de Ŝirako fariĝis la bazo por la kapto de la provinco Erevano. Sed la minaco al Gjumri ne finiĝis. Sekve, en 1805, La 15-an de junio, raporto sciigis, ke necesas disfaldi batalionon en Gjumri por fermi la vojon al Kars kaj Talin. Gjumri estis minacita kaj de la persoj kaj de la turkoj maltrankviligita pri ebla invado de turkaj trupoj en 1805. En alia raporto de Cician la 19-an de junio, Nestaev esperas, ke la rusa milita divizio de Gjumri fermos la turkan vojon al Ŝirako. Samtempe li certigas, ke la rusa bataliono en Gjumri povas malhelpi la eblan atakon de la persoj.

Post la inaŭguro de la fervojo en Aleksandropolo, en 1899, ĝi iĝis fama kaj prospera grava fervoja centro, komerca (en la 19-a jc. ĝi havis 430 vendejojn kaj kioskojn), metiista, milit-strategia kaj kultura centro. La urbo estis konata de popola trubadoroj kaj muzikistoj, popolaj kantistoj (Ĝivan, Ŝeram, Fahraz, Hajat kaj aliaj), kaj ankaŭ preĝejoj. En la urbo estis pluraj por-knabinaj (mez)lernejoj, komercejoj, ekleziaj kaj privataj lernejoj, eldonejoj, teatroj. En Gjumri eldoniĝis gazetoj, magazinoj, revuoj ktp.

Moderna epoko

Aleksandropolo en 1901

En 1902, la unua banko en la urbo estis malfermita. Ĝis la sovetigo de Armenio en 1920, Aleksandropolo havis 31 fabrikajn centrojn inkluzive de biero, sapo, tekstilo, ktp. Post la Oktobra Revolucio de 1917 kaj la rusa retiriĝo de la suda Kaŭkazio, la otomanaj fortoj lanĉis novan ofensivon kaptante la urbon Aleksandropolo la 11-an de majo 1918, dum la militkampanjo de Kaŭkazio okaze de la unua mondmilito. Tamen, la otomanoj retiriĝis de la urbo la 24-an de decembro 1918, kiel rezulto de la Armistico de Mudros.

Post la februara revolucio en 1917, aliaj sovetuniaj industriaj centroj estis establitaj en Aleksandrapolo, Sovetunio, kie la bolŝevikoj ludis elstaran rolon. En julio 1917, en la urbodomo, la bolŝevikoj organizis sin mem aparte de la menĉevikoj kaj kreis sendependan organizon. En majo 1920, la bolŝevikoj de Aleksandropolo organizis la unuan ribelon por la establado de sovetia potenco en Armenio kun la subteno de la armenoj kaj azeroj. Krom la turka okupado (novembro 1920 - marto 1921), la organizo forte batis. Malgraŭ tio, ĝi daŭre funkciigis ĝis la establado de sovetia potenco.

Strato Riĵkov en centra Gjumri

La lastatempe establita Armenia Respubliko proklamita la 28-an de majo 1918, inkludis la urbon Aleksandropolo. La 10-an de majo 1920, la lokaj bolŝevikaj armenoj helpitaj de la islama loĝantaro, provis puĉon en Aleksandropolo kontraŭ la daŝnaka registaro de Armenio. La ribelo estis subpremita de la armena registaro la 14-an de majo kaj ĝiaj estroj estis ekzekutitaj. Tamen, dum alia turka invado, turkaj trupoj atakis Aleksandropolon kaj okupis la urbon la 7-an de novembro 1920. Armenio estis devigita subskribi la Traktaton de Aleksandropolo la 3-an de decembro por haltigi la turkan antaŭeniron al Erevano, tamen samtempa sovetia invado kondukis al la falo de la armena registaro la 2-an de decembro. La turkaj trupoj retiriĝis de Aleksandropolo post kiam la Traktato de Kars estis subskribita en oktobro 1921 fare de la neagnoskataj sovetiaj kaj turkaj registaroj.

Estante sub la sovetia regado, la nomo de la urbo estis ŝanĝita en 1924 al Leninakan post la forpaso de la sovetia gvidanto Vladimir Lenin. La urbo suferis tertremon en 1926, kiam multaj el ĝiaj gravaj konstruaĵoj estis detruitaj inkluzive de la greka preĝejo Sankta Georgo. Leninakan fariĝis grava industria centro en la Armena Soveta Socialisma Respubliko kaj ĝia dua plej granda urbo, post la ĉefurbo Erevano. La urbo suferis grandajn damaĝojn dum la tertremo de 1988, kiu detruis multajn partojn de la lando. La tertremo okazis laŭ konata antaŭenpuŝo kun longo de 60 kilometroj. Ĝia strio estis paralela al Kaŭkazio kaj malleviĝis nord-nordorienten. Bruce Bolt, sismologo kaj profesoro pri tero kaj planeda scienco ĉe la Universitato de Kalifornio en Berkeley, marŝis sur la fendo en 1992 kaj trovis, ke la vertikala movo mezuris 1 metron laŭ la plejparto de la longo kun la sudokcidento.

Papo Francisko en Gjumri, junio 2016

La tertremo havis katastrofan efikon en la urbo, ĉar multaj konstruaĵoj ankoraŭ ne resaniĝis. En la 21-a jarcento ankoraŭ, inter 4,000 kaj 5,000 loĝantoj de Gjumri restas senhejmaj, kvankam ekzistas neniuj oficialaj ciferoj disponigitaj fare de la lokaj aŭtoritatoj de la ĉefurbo. La katastrofo estis neatendita kaj subite surprizis organizojn kaj servojn vokitajn funkcii en ekstremaj situacioj. La organizitaj operacoj okazis nur 2-3 tagojn poste. La loĝantaro provis savi la reston de la ruinoj, sed manko de bazaj konoj pri siaj spertoj kaj ofte en ekstremaj situacioj negative efikis je savlaboro, kiu foje kaŭzis nenecesajn viktimojn. Estis manko de helpaj skipoj. Entute pli ol 45.000 homoj estis forigitaj el la ruinoj, mortaj aŭ vivaj pro la klopodoj de la loĝantaro kaj savistoj tra la tuta Armenio, el kiuj 12500 estis enhospitaligitaj.

La katastrofa tertremo tute subfosis la ekonomion de Gjumri. La fabrikejoj fermiĝis aŭ haltis produkti. Multaj iamaj laboristoj restis neaktivaj kaj la urbo laŭgrade fariĝis granda komerca urbo ekde 1995 kiam ekzistis 3 ĉefaj bazaroj. Restarigaj verkoj en la urbo malrapidiĝis, ĉar la plej multaj el la konstruaĵoj estis restaŭritaj koste de armenaj filantropoj. En 2013 preskaŭ malaperis ruinoj de Gjumri kaj ĝia historia urbocentro estas sub renovigado kun pluraj kulturejoj funkciantaj.

Urbodomo de Gjumri ĉe la Placo Vartananc

Dum la disiĝo de Sovetunio, la urbo estis renomita inter Kumajri en 1990 ĝis 1992 kiam ĝi fine ricevis la nomon Gjumri. La Rusa 102-a Milit-Bazo situas en la urbo.

Gjumri estis festita kiel la Ĉefurbo de Kulturo de la Komunumo de Sendependaj Ŝtatoj por 2013. Gravaj okazaĵoj okazis en la urbo la 30-an de junio 2013.

La 12-an de januaro 2015, Valerij Permjakov, militisto de la rusa 102-a Milit-Bazo, murdis sep membrojn de armena familio en Gjumri.

La 25-an de junio 2016, Papo Francisko celebris Sanktan Meson ĉe la Placo Vartananc de Gjumri. La Katolikoso de ĉiuj armenoj Garegino la 2-a ankaŭ partoprenis la ceremonion.

Geografio kaj klimato

Gjumri kun la monto Aragaco en la fono

Gjumri, la dua plej granda urbo de la lando, troviĝas je 126 kilometroj norde de la ĉefurbo de la lando, Erevano, ĉe la centra parto de la altebenaĵo de Ŝirako. Ĝi havas proksimuman altecon de 1.550 metroj super la marnivelo, kaj la alta alteca linio estas 1.500 metroj. La rivero Aĥurjan kuras tra la okcidentaj antaŭurboj. La Ŝirak-altebenaĵo estas ĉirkaŭita de la Pambakaj montoj de la oriento kaj la vulkana teritorio Aragaco de la sudo. La urbo Gjumri estas je 196 kilometroj for de la Nigra Maro. La ĉirkaŭaj teroj proksime al la urbo estas riĉaj je kalka ŝtono, bazalto kaj argilo.

Gjumri havas humidan kontinentan klimaton (Köppen-klasifiko), karakterizita per malvarmaj kaj neĝaj vintroj, kie la minimuma temperaturo en ekstremaj kazoj falas ĝis −41 °C. Aliflanke, somero en Gjumri estas relative varma kun temperaturoj atingantaj ĝis 36 °C. La jara pluvado averaĝas 486 milimetrojn.

Demografio

Gjumriaj tataroj.

Katedralo de la Sankta Savinto rekonstruita post la tertremo de 1988

Rus-ortodoksa kirko Sankta Mikaelo, ĉefanĝelo

Loĝantaro

La loĝantaro de Gjumri iom post iom kreskis ekde 1840 post gajnado de la statuso de urbo. Granda malpliiĝo de la loĝantaro ŝuldiĝis al la katastrofa tertremo de 1988. La loĝantoj ĉi tie havas distingan aspekton kaj stilon, kaj senliman fieron pri sia urbo. La armena dialekto de Gjumri estas varianto de Karina dialekto, proksime rilata al okcidenta armena lingvo..

Loĝantaro kaj etnoj de Gjumri laŭlonge de la historio:

Jaro	Loĝantaro	Armenoj (%)	Rusoj (%)	Aliaj (%)
1829	~600
1830	4,000
1850	15,000
1873	20,000
1897	30,616	21,771 (71.1%)	5,157 (16.8%)	3,688 (12%): 1,090 Azeroj, 415 Judoj, 316 Litovoj, 266 Grekoj, 127 Kartveloj
1914	51,300
1923	58,600
1926	42,313	37,520 (88.7%)	3,634 (8.6%)	1, 159 (2.7%):
1939	67,729	62,159 (91.8%)	4,249 (6.3%)	1,321 (1.9%)
1959	108,446	100,960 (93.1%)	5,630 (5.2%)	1,856 (1.7%)
1970	164,966
1984	222,000
1989	122,587
2001	150,917
2011	121,976

Religio

Rusa kirko Severskij de la 18a regimento

Kirko Sankta Gregorio

Kirko Sankta Jakobo de Nisibo

La plejparto el la loĝantaro de Gjumri apartenas al la Armena Apostola Eklezio. La Katedralo de la Dipatrino de Gjumri, ankaŭ konata kiel la Katedralo de la Sep Vundoj de la Sankta Patrino de Dio, estas la sidejo de la Diocezo de Ŝirako de la Armena Eklezio.

La Armena Katolika Eklezio estas malplimulto en Armenio kaj estas sub la jurisdikcio de la Ordinariato de Armenio, Kartvelio, Rusio kaj Orienta Eŭropo, kun sidejo en Gjumri. Estas ĉirkaŭ 16.000 armenaj katolikoj en la provinco Ŝirako. La sidejo de la Ordinariato por Armenio, Kartvelio, Rusio, kaj Orienta Eŭropo por la Armena Katolika Eklezio estas la Katedralo de la Sanktaj Martiroj de Gjumri.

La ĉeesto de la malgranda rusa ortodoksa komunumo kune kun la rusa armea bazo estas markata per la preĝejo Sankta Aleksandro de la Martiroj (ene de la rusa bazo), la Eklezio de Sankta Mikaelo la Ĉefanĝelo kaj la Eklezio de Sankta Arsenio. Tamen, multaj historiaj preĝejoj en Gjumri estis ruinigitaj aŭ detruitaj.

Preĝejoj

Gjumri estas riĉa je preĝejoj, multaj el kiuj estas proksimaj unuj de la aliaj. Entute, 16 preĝejoj estis konstruitaj en Gjumri laŭlonge de la historio kaj katolika preĝejo estis konstruita en 2013. Ekde ĉi tiu dato, kvin el ĉi tiuj preĝejoj estas rusaj militaj preĝejoj, unu estas armena katolika kaj la alia greka.

La unua preĝejo menciita en Gjumri, Drepevank, estis arkitektura monumento de armena arkitekturo de la 7-a jarcento. Drepevank estis unu el la unuaj preĝejoj, kies arkitektura strukturo pasis el la bazilika kupolo al la centra kupolo de la ŝtona preĝejo. Ĝi estas konsiderata unu el la plej bonaj ekzemploj de la primitiva kristana pinta baziliko. En la kirko konserviĝis la fama kruco, per kiu estis resanigita la edzino de la kartvela reĝo Demetri la 1-a (1125-1156). La kruco estis translokita al la monaĥinejo Lara en Kartvelio. La kirko estis disfaligita pro la konstruado de rusa kastelo.

La konstruado de preĝejoj en Gjumri pliigis konsiderinde en la 19-a jarcento kaj la plej multaj el ili atingis la nuntempon. Ĉiuj estas vivaj ekzemploj de la konstruado de la armenaj kirkoj laŭ tradicia arkitekturo.

La ĉefa preĝejo estas Preĝejo de la Sep Vundoj, kiu estis konstruita en 1874 - 1886 kaj situas en la centro, nun ĉe la Placo Puŝkin. La vera nomo de la kirko estas Sankta Patrino de Dio, sed ĝi estis renomita de la Sep Vundoj honore al la infero travivita de la Virgulino Maria. La bildo, pentrita de Luko la Evangeliisto kaj portita al Armenio de Grigor Magistros, montras la Dipatrinon kun sep vundoj. La preĝejo estas farita el nigra ŝtono. En la antaŭa loko de la preĝejo estis ligna kapelo, kaj kun la tempo la bildo estis trovita. La Katedralo de la Sep Vundoj estas nesimetria. Dum Sovetunio ĝi daŭre funkciis. Antaŭ multaj jaroj, kiam ĉiuj preĝejoj fermiĝis en Armenio, escepte de du. La dua preĝejo estis la Patrina Katedralo de Eĉmiadzin. Ĝi suferis ne gravan damaĝon dum la detrua tertremo. La du malgrandaj kupoloj estis tute malkonstruitaj kaj falis sur la teron. Ĉi tiuj kupoloj nun estas metitaj en la korto de la preĝejo.

Kristo Savinto estis konstruita en la periodo 1869 - 1874 . Ĝi ankaŭ situas sur la placo Vardananc, kontraŭ la Preĝejo de la Sankta Kruco. La preĝejo estas kopio de la katedralo de Ani. Kun ĝia grandeco kaj strukturo, ĝi plene plenumas la originalon, sed laŭ modeloj, la kopio de Gjumri estas pli riĉa. La preĝejo estis konstruita per donacoj de la urbo. La arkitekto de la kirko estis Tadevos Antikjan. Dum la konstruado, la arkitekto de tempo al tempo iris al Anio por fari la kirkon kiel eble plej proksime al la originalo. Dum la sovetia epoko estis planoj malkonstrui ĝin. Tamn, ĝi estis konvertita en koncerta salono. En 1988 la strukturo kolapsis kaj nur la orienta flanko kaj la sonorilturo restis starantaj pro la detrua tertremo. Ĝi estis rekonstruita per la iniciato de iama urbestro Vardan Ghukasjan.

Ekonomio

La antikva bierfarejo de Gjumri malfermita en 1898

Antaŭ la sovetia erao, Aleksandropolo estis konsiderata la tria plej granda komerca centro kaj kultura en Suda Kaŭkazio post Tbiliso kaj Bakuo (Erevano ne atingis tian progreson ĝis estis proklamita kiel la ĉefurbo de sendependa Armenio en 1918 kaj Armenia SSR en 1920. Fine de la 19-a jarcento, la loĝantaro de Aleksandropolo kreskis ĝis 32.100 loĝantoj, kun plimulto de armenoj.

La ekonomio de Gjumri baziĝas ĉefe sur industrio kaj konstruado. Tamen, turismo kaj bankaj servoj ankaŭ estas inter la evoluintaj sektoroj en la urbo.

Bierdomo Poloz Mukuĉ sur strato Ĝivani

La industria sektoro en la provinca centro Gjumri inkluzivas la produktadon de konstru-materialoj (kalkŝtono kaj bazalto), tolaĵoj kaj tekstilaj fabrikoj, manĝaĵoj kaj laktaĵoj, alkoholaj trinkaĵoj, elektronikaj maŝinoj, ktp. La plej granda industria ejo en Gjumri estas la Gyumri-Beer. Bierfarejo kiu malfermiĝis en 1972. La fabriko produktas varion biero sub la markoj Gyumri, Ararat kaj Aleksandrapol. La urbo ankaŭ gastigas la "Fabrikon de Kurbiĝaj Maŝinoj" malfermita en 1912, la "Arshaluys" tolaĵ-fabrikadfirmao establita en 1926, la "Karhat" maŝin-fabrikejo malfermiĝis en 1959. Aliaj industriaj firmaoj de la urbo inkludas la fabriko por laktaĵoj kaj alia por konstru-materialoj.

La apuda vilaĝo Aĥurjan estas la hejmo de la fabriko "Lusastgh-Sugar" (malfermita en 2010), la plej grandaj sukerproduktantoj en la suda Kaŭkazio.

Kulturo

Dom-muzeo de la fratinoj Aslamazjan

Domo-muzeo de Hovhannes Ŝiraz

La loka kulturo de la urbo Gjumri estas tre forta kaj bunta. Ekde antikvaj tempoj, Gjumri estas urbo konata pro siaj artoj kaj metioj. La mastroj de la urbo konstruis multajn gravajn civilajn konstruaĵojn kaj preĝejojn, multaj el kiuj travivis kaj atingis la nuntempon malgraŭ la du pasintjarcentajn katastrofajn tertremojn. La urbo estas plena de statuoj kaj monumentoj kaj verdaj parkoj. Gjumri estas unu el la malmultaj urboj en kiuj arkitektoj konservis la unikan lokan arkitekturon, bazita sur la arkitekturaj stiloj de Ani kaj Kars.

Muzeoj kaj artoj

Gjumri estas hejmo de multaj elstaraj muzeoj de Armenio, inkluzive de la domo-muzeoj de skulptisto Sergej Merkurov, poetoj Avetik Isahakjan kaj Hovhannes Ŝiraz, kaj aktoro Mher Mkrtĉjan. La domo-muzeo de fatinoj Aslamazjan, konstruita en la 1880-aj jaroj, gastigas pli ol 700 desegnojn, pentraĵojn kaj aliajn verkojn de la Aslamazjan-fratinoj, kiuj estis sovetunaj artistoj. La Muzeo de Socia Vivo kaj Nacia Arkitekturo de Gjumri estas malnova domego, kiu gastigas valorajn kolektojn ligitajn kaj al historio kaj la ĉiutaga vivo de Gjumri, same kiel pentraĵojn kaj aliajn artaĵojn.

Laŭlonge de jarcentoj, Kumajri-Gjumri estis etikedita kiel la "urbo de metioj kaj artoj", estante fama pro lernejoj, teatroj kaj gusanoj.

En 1865, amatora teama grupo en Gjumri prezentis la operon "Ŝuŝanik" de H. Karinjan. En 1912, Gjumri gastigis la unuan operan spektaklon en Armenio, kiam komponisto Armen Tigranjan prezentis Anuŝon al la publiko en Aleksandropolo. En 1923 malfermiĝis la unua armena teatro en Gjumri (kie la unua baleta prezentado en Armenio okazis en 1924), dum la Vardan Aĝemjan Ŝtata Drama Teatro estis fondita en 1928. Elstaraj reĝisoroj Ruben Simonov kaj Vardan Aĝemjan, aktoroj Mher Mkrtĉjan, Azat Ŝerenc kaj Varduhi Varderesjan laboris en teatro. La nova konstruaĵo de la teatro estis malfermita en 1972. La arta direktoro estas Nikolaj Caturjan. Gjumri estas konata pro sia arkitekturo el la 19-a jarcento kaj urbaj konstruoj.

La unua pres-eldonejo de Gjumri estis fondita en 1876 de G. Sanojan kaj funkciis ĝis 1918. Ĝi publikigis literaturajn verkojn (inkluzive de la unua libro de Avetik Isahakjan), kalendarojn, lernolibrojn. Alia presejo, Ajg (fondita en 1892), publikigis historiajn librojn kaj la unuan gazeton de Gjumri, Aĥurjan.

Gjumri estas hejmo de la Bienalo Gjumri, organizita de la artisto Azat Sargsjan kaj la Centro de Nuntempa Arto Gjumri. Gjumri estis oficiale deklarita kultura ĉefurbo de la Komunumo de Sendependaj Ŝtatoj en 2013.

Kasteloj

Interno de Sev Berd, la ''Nigra Fortikaĵo''.

Gjumri hava tri fortikaĵojn: La Nigra Fortikaĵo, la Ruĝa Fortikaĵo kaj Ligna Fortikaĵo. La "Nigra Fortikaĵo" estis konstruita en 1834. Kiel la subteraj strukturoj de Ani, ili konstruis subterajn vojojn por la Nigra Fortikaĵo, kaj la vojo de la fortikaĵo al la monumento de la Patrino Armenio kaj la "Ruĝa" fortikaĵo.

La "Nigra Fortikaĵo" estis defenda strukturo kaj servis kiel milita malliberejo. En 2005 Hajk Hajrapetjan aĉetis de la Defenda Ministerio la fortikaĵon provante restarigi ĝin. Sed 5-6 jarojn poste, Hajrapetjan mortis en 2012. La fortikaĵo estis vendita al Misak Balasanjan en septembro-oktobro. Ĉi-lasta planas restarigi la fortikaĵon kaj igi ĝin komerca centro, sed ĝi postulas investon. La "ruĝa" fortikaĵo estis konstruita poste. Konstruado komenciĝis en la 1830-aj jaroj kaj finiĝis en 1864. La fortikaĵo nun apartenas al la rusa armeo.

Muziko

Statuo pri dugusanoj en Gjumri, kiuj estas Ŝeramo kaj Ĝivani

Gjumri multe kontribuis en la armena popola muziko. Laŭlonge de la 19-a jarcento, Aleksandrapolo estis konsiderita la centro de la tradicia kaj populara muziko armenia. La muzika kulturo de Aleksandrapolo multe influis la arton de Ĝivan, kiu estas konsiderata la fondinto de moderna armena muziko dum la 19-a jarcento. Alia aŝiko, Ŝeram de la 19-a jarcento, naskita en Aleksandropolo, estas unu el la plej fruaj gusanoj de tradicia armena muziko en la moderna historio de Armenio. Li estas unu el la plej famaj armenaj komponistoj de popolmuziko.

La mistika filozofo de Aleksandropolo Georgij Gurĝijev produktis multajn influajn muzikajn verkojn dum la 20-a jarcento.

Malsamaj muzikaj pecoj fariĝis popularaj en la urbo dum la dua duono de la 20-a jarcento. Rokenrolo, popolroko kaj etna rokenrolo estas tre popularaj tra la loka fama bando de rokenrolo Bambir, aktiva ekde 1978.

En 1986 fondiĝis la Orkestro de Ŝtataj Muzikaj Instrumentoj Gjumri, sekvata de la Ŝtata Simfonia Orkestro de Gjumri, fondita en 1993. En 1997 fondiĝis en Gyumri la KOHAR-Simfonia Orkestro per la klopodoj de la liban-armena filantropo Harut Ĥaĉaturjan. Baldaŭ, KOHAR iĝis unu el la plej famaj ĥoroj en Armenio same kiel ĉie en la armena diasporo.

Influita de Gurĝijev, la armena muzikisto Levon Eskenjan fondis The Gurdjieff Ensemble en 2008. La premiita aro kolektas multajn el la ĉefaj ludantoj de armena tradicia muziko, kiuj ludas per duduko, sringo, kamanĉo, al-udo, unukordilo, santuro, taro, sazo, dafo. , dholo, kaj tombako.

La renesanca internacia muzika festivalo de Gjumri okazas ĉiujare ekde 2009.

Filmoj

Sona Simonyan, "Great expectations", (60 min), 2019, dokumenta filmo pri urbanoj kiuj preferas vivi en nostalgia pasinteco prefere ol en la nuno.

Monumentoj

Strato Kirk Kerkorjan (iam Aleksandrovskij) Strato de la distrikto Kumajri

Strato Rustaveli en la historia distrikto Kumajri

• Historia distrikto de Kumajri: estas la malnova parto de Gjumri kun sia unika arkitekturo. Ĝi havas pli ol mil konstruaĵojn el la 18-a kaj 19-a jarcentoj. La distrikto estas unu el malmultaj lokoj en la Respubliko Armenio kaj la mondo, kun aŭtentika urba armena arkitekturo. Preskaŭ ĉiuj strukturoj de la distrikto Kumajri postvivis la du grandajn tertremojn en 1926 kaj 1988 respektive. La historia distrikto de Kumajri okupas la centran kaj okcidentan parton de nuntempa Gjumri.
• Sev Berd aŭ la Nigra Fortikaĵo: estas forlasita rusa imperia fortikaĵo en Gjumri konstruita inter 1834 kaj 1847, situanta 8 kilometrojn oriente de la fermita limo kun Turkio. Ĝi estis starigita en respondo al la rusa-turka milito de 1828-1829. Nuntempe ĝi estas nacia kultura heredaĵo, monumento de Armenio, uzata kiel arta kaj kultura centro.
• La monumenta statuo de Patrino Armenio starigita en 1975.
• Placo Vartananc en la centra placo de Gjumri.
• Placo Sendependeco.
• Placo Karlo Aznavour.
• Placo Garegin Nĵdeh.
• Gjumri Centra Parko, fondita dum la 1920-aj jaroj sur la loko de la malnova tombejo de la urbo.

La procezo de restarigo de la damaĝitaj konstruaĵoj de Gjumri estis gvidita de Earthwatch por antaŭgardi la arkitekturon de la urbo. Malgraŭ la sufero je severaj damaĝoj dum la katastrofa tertremo en decembro 1988, Gjumri ankoraŭ konservas siajn proprajn arkitekturajn karakterizaĵojn.

Arkitekturo

Strato en la historia urboparto de Gjumri

Gjumri estas fama pro sia unika arkitekturo. La arkitekturo de Gjumri prenis sian stilon de Kars, kaj similaj konstruaĵoj troviĝas inter ĉi tiuj du urboj. Multaj el la konstruaĵoj en Gjumri estas skulptitaj, havas fenestrojn kaj enirojn kun arkoj. La konstruaĵoj estis konstruitaj ĉefe per nigra kaj ruĝa tufo.

La antikva arkitektura monumento de Gjumri estas Deprevank, el la 7-a jarcento, preĝejo kun kvar-dimensia kupolo, kiu havas planon pri kaheloj. La ĉefa altaro estas rektangula kun du flankoj, la orienta fronto estas ornamita per "armenaj truoj", la sola enirejo de la sudo. Ĉirkaŭ la preĝejo estis la malnova Kumajri-setlejo, kun malregulaj stratoj, duon-pavimaj kaj unu-etaĝaj domoj.

Post kiam Armenio iĝis parto de la Rusia Imperio, Kumajri, inter la riveroj Gjumri kaj Aĥurjan, fortikaĵo estis konstruita de el nigraj kahelaj materialoj sur monteto, kun arsenalo, ekonomia konstruaĵo, kazerno kaj kupola preĝejo por 15.000 garnizonoj. Berd, la fortikaĵo, havis kvar pordojn: Erevano, Tbiliso, Karso, Aĥalkalako.

Strato de Gjumri

Post 1828, kiam la loĝantaro kreskis signife pro la armenoj kiuj migris el Karin (Erzurum), Bayazet, Kars kaj aliaj lokoj, konstruado akiris impeton, preĝejoj, publikaj konstruaĵoj kaj privataj domoj estis konstruitaj. La plentempa ĉeesto de la rusa garnizono ankaŭ tuŝis urban disvolviĝon.

La establado de la soveta reĝimo en Armenio estis decida por la disvolviĝo de la urbo kaj la evoluo de loka arkitekturo. La urbo akiris alian nomon, Leninakano kaj komencis rekonstrui la principojn de socialisma urba disvolviĝo. En 1925 Aleksandr Tamanjan faris la ĉefan planon de Leninakano, kiu, en 1926, Post loĝado, la urbo estis rekonstruita baldaŭ, en 1927. Renoma elstara arkitekto de la urbo, David Ĉisljan kreis projekton por la konstruado de la centro ĉirkaŭ la jaro 1930. Tri specoj de du-etaĝaj loĝdomoj estis evoluigitaj, respondaj al tertremaj kondiĉoj, sociaj bezonoj de la tempo, kiuj havas unikan karakteron (emblemoj kaj malfermaj ŝtupoj, klinitaj arkoj). Tipaj dizajnoj estis uzataj en konstruado de loĝejoj (konstruaĵoj de la tekstila fabriko, K. Sargsjan).

Lokaj kutimoj

La loĝantoj de Gjumri estas vaste konataj kiel konservismaj homoj. Tradicioj kaj lokaj kutimoj estas vaste konservitaj de la lokaj civitanoj. La urbo estas konata kiel "ridada kaj humura ĉefurbo de Armenio". La ŝercoj kaj anekdotoj de famaj lokaj humuristoj kiel Ĝgher Ĥaĉik kaj Poloz Mukuĉ estas vaste konataj de la lokaj civitanoj. Multaj verkoj estis publikigitaj por rakonti pri la heredaĵo de la humuro tipa de la urbo.

La urbo festas la "Tago Gjumri" ĉiujare la unuan dimanĉon de oktobro. Ĝi estas markita per multaj kulturaj kaj distraj aktivaĵoj.

Amaskomunikiloj

Gjumri havas 4 regionajn televidajn staciojn:

• Tsayg TV, funkciiganta ekde 1991.
• Ŝiraka Publika Televido TV, funkciiganta ekde 1992.
• Gala TV, funkcianta ekde 2005.
• Ŝant, funkciiganta ekde 1994.
• "Ŝrĝapat" ĉiusemajne estas la loka ĵurnalo de Gyumri.

Edukado

Gjumria Universitato Progreso ĉe la Placo de Sendependeco

Konstruaĵo de la Tumo Teknologia Centro

Meze de la 19-a jarcento, ekzistis dek lernejoj kaj edukaj infanvartejoj en la urbo, presejo (ekde 1870). Fine de la 19-a jarcento kaj komence de la 20-a jarcento, Aleksandropolo havis komercajn kaj spiritajn lokajn lernejojn kaj gimnaziojn por knabinoj. Tamen la loĝantaro multe kreskis post la Oktobra Revolucio. Dum la lerneja jaro 1977/78 Gjumri havis 68 antaŭlernejojn (7860 infanoj), 36 infanĝardenojn (31684 studentoj), 7 noktajn lernejojn (1870 lernantoj), 6 internulejojn (810 lernantoj) kaj edukan instalaĵon. Preskaŭ 2,000 instruistoj (plejparte universitataj studentoj) estis dungitaj. Estis 14 profesiaj teknikaj altlernejoj (5.200 studentoj).

Gjumri havis filian sidejon de la Unuiĝo de Sovetaj Verkistoj de Armenio (1928). En la 1980-aj jaroj la departemento inkludis 7 membrojn de la Unuiĝo de Verkistoj de Sovetunio kaj pli ol 30 junajn artistojn.

Malgraŭ la malfacilaĵoj ekonomiaj, Gjumri daŭre havas grandan nombron de edukaj institucioj, sekvante la ĉefurbon Erevano en la nombro de edukaj institucioj. Ĝi estas konsiderata la kultura kaj eduka centro de norda Armenio. Tiuj edukejoj estas:

• Ŝiraka Ŝtata Universitato nomata laŭ Mikael Nalbandjan, malfermita en 1934 kaj nuntempe hejmo por 7 fakultatoj.
• Kampuso Gjumri de la Nacia Politeknika Universitato de Armenio, funkciiganta ekde 1959 kun 2 fakultatoj:
  • Fakultato de Teknologioj kaj sektora ekonomio,
  • Fakultato pri naturaj sciencoj kaj komunikadaj sistemoj.
• Kampuso Gjumri de la Ŝtata Konservatorio Komitas de Erevano, funkciiganta ekde 1988.
• Progreso Universitato Gyumri, malfermita en 1990.
• Ŝiraka kampuso de Hajbusak Universitato de Erevano, funkciiganta ekde 1991.
• Universitato Imastaser Anania Ŝirakaci, malfermita en 1992.
• Gyumri-universitato de la Armena Ŝtata Universitato de Ekonomiko, funkciiganta ekde 1997.
• Kampuso Gjumri de Armena Ŝtata Akademio de Belartoj, funkciiganta ekde 1997.
• Kampuso Gjumri de Ŝtata Instituto pri Teatro kaj Kino de Erevano, funkciiganta ekde 1997.
• En 2014, la Gjumria Teknologia Centro malfermiĝis en la urbo, kun la celo disvolvigi en Gjumri regionan kaj internacian centron de informoj kaj altaj teknologioj.

La gjumria filio de la Centro Tumo por Kreivaj Teknologioj malfermis siajn pordojn en majo de 2015, post iniciato de de Ŝant TV. Ĝi moviĝis al la malnova teatro-konstruaĵo de Gjumri post la fino de la rekonstruprocezo. Nuntempe, la urbo estas hejmo de 47 publikaj lernejoj, 23 antaŭlernejoj, kaj 7 specialaj muziklernejoj.

Sporto

Futbalo

Urba stadiono de Gjumri.

Gjumri estas hejmo de la armena piedpilka klubo FC Shirak. Ili ludas siajn hejm-matĉojn ĉe la Gjumria Stadiono, la plej malnova futbala stadiono de Armenio ekde 1924. Shirak estas unu el la plej popularaj teamoj de futbalo en Armenio, venkinte en la ĉampioneco de la Armena Supera Ligo kvar fojojn, kun la plej freŝaj en la sezono 2012-2013. Shirak ankaŭ gajnis la Armenan Sendependecan Pokalon unufoje. La denaskulo de Gjumri kaj eksa Shirak-ludanto Artur Petrosjan estis la ĉiama pleja golinto por la nacia futbala teamo Armenio ĝis lia rekordo estis superita de Henriĥ Mĥitarjan en 2013.

Aragats FC estis la dua piedpilka klubo kiu reprezentis la urbon. Tamen, la klubo estis dissolvita en 2002 pro ekonomiaj malfacilaĵoj.

Piedpilka Akademio de Gjumri

La Gjumria Pieldpilka Akademio de la Piedpilka Federacio de Armenio estis malfermita la 13-an de septembro 2014. Ĝi estas hejmo de kvar natur-herbaj kaj du artefaritaj gazonoj regule-grandaj futbalaj trejnaj tonaltoj.

Futsalo

Futsalo ankaŭ estas tre populara en Gjumri. Estante unu el la plej sukcesaj futsalaj teamoj en Armenio, FC Gyumri ludis ĉe la Armena Futsala Supera Ligo. Komence de la sezono 2017-2018, FC Gyumri iĝis konata kiel Shirak Futsal. La ĵus fondita Sh.S.U. Futsal - reprezentanta la Ŝirak Ŝtatan Universitaton - ankaŭ partoprenas la konkurson pri hejma ligo. La futsalaj teamoj de Gjumri regule ludas siajn hejmajn ludojn ĉe la Sportejo Armen Sargsjan, situanta en la distrikto Ani ĉe la nordokcidento de la urbo.

Olimpikaj individuaj sportoj

Jurik Vardanjan, Someraj Ludoj 1980.

Gjumri faris gravan kontribuon al la sporta vivo de Armenio. Multaj olimpikaj kaj mondĉampionaj luktistoj, halterlevistoj kaj boksistoj estas de Gjumri. La urbo estas rimarkinda pro siaj tutmondaj ĉampionoj en individuaj sportoj, kiel Robert Emmijan en longa salto, Jurik Vardanjan kaj Nazik Avdaljan en halterlevado kaj Artur Aleksanjan en grek-romia lukto.

Multaj specialaj sportaj lernejoj servas al la juna generacio de Gjumri kiel la atletiko Robert Emmijan, lernejo de piedpilko Levon Iŝtojan, lernejo de ŝako Tigran Petrosjan, lernejo Ludvig Mnacakanjan de vintraj sportoj, lernejo de lukto Artur Aleksanjan, lernejo Jurik Vardanjan. Aleksan Hakobjan-lernejo de teniso kaj tabloteniso, kaj ankaŭ aliaj specialaj lernejoj por boksado, arta gimnastiko, sambo-ĵudo, skermo kaj ŝako. La urbo ankaŭ estas hejmo de la Naĝ-Komplekso Gjumri. La Nacia Federacio de Nigraj Zonoj de Aikido (NFBBA) estas bazita en Gjumri ekde ĝia establado en 2012.

La Lernejo por Olimpiaj Sportoj de Gjumri kaj Olimpiaj Mastroj de Gjumri estas inter la elstaraj sportaj lernejoj en Armenio, kiuj produktis multajn ĉampionojn en pluraj individuaj sportoj. Gjumri estas hejmo de multaj iamaj kaj aktualaj mondaj, olimpikaj kaj eŭropaj ĉampionoj en pluraj specoj de sportoj, inkluzive:

Artur Aleksanjan, dum la Someraj Olimpikoj, ĉampiono ĉe klasikstila luktado

• Jurik Vardanjan, la sep-foja monda kaj la olimpika haltena ĉampiono en 1980 en la kategorio de -82.5 kg.
• Robert Emmijan, la eŭropa ĉampiono en 1986 en longsalto.
• Levon Ĝulfalakjan, la monda de 1986 kaj 1988 olimpika grek-romia ĉampiono (74 kg).
• Mnacakan Iskandarjan, la monda 1990 kaj 1991 kaj 1992 olimpika greka-romia lukto-ĉampiono (68 kg).
• Israjel Militosjan, la monda 1989 kaj 1992 olimpika konkurso-ĉampiono en la kategorio de la viroj -67,5 kg.
• Mĥitar Manukjan, la monda kaj greka-romia lukto-ĉampiono en 1999 kaj 1999 (62 kg).
• Meline Daluzjan, la eŭropa ĉampionino de halterlevo en 2007 kaj 2008 en la kategorio de virinoj -63 kg.
• Tigran Vardan Martirosjan, la eŭropa ĉampiono de halterlevado en 2008 en la kategorio -85 kg.
• Nazik Avdaljan, la eŭropa 2008 kaj 2009 monda halterleva ĉampiono en la virina kategorio -69 kg.
• Arsen Ĝulfalakjan, la eŭropa 2009 kaj 2014 greka-romia lukta ĉampiono (74 kg).
• Tigran Gevorg Martirosjan, la monda ĉampiono pri halterlevado en la kategorio de -77 kg.
• Artur Aleksanjan, la 2012, 2013, kaj 2014 eŭropa, 2014, 2015 kaj 2017 Monda, kaj 2016 olimpika grek-romia lukto-ĉampiono (96 kg).

Transporto

Aera

Flughaveno de Ŝirako

Gjumri estas servita de la internacia flughaveno Ŝirako, ĉirkaŭ 5 kilometrojn sudoriente de la urbocentro. Ĝi estis inaŭgurita en 1961 kaj estas la dua plej granda flughaveno en Armenio. Komence de 2006, la registaro de Armenio decidis havi duan internacian flughavenon, kiam, pro adversaj veteraj kondiĉoj , multaj flugoj devis esti deturnitaj de la Internacia Flughaveno de Erevano en la de Gjumri. Nova aera trafika ekipaĵo permesis al flughavenaj laboristoj identigi aviadilojn ene de 400-kilometra radiuso.

Post modera uzo en 2005 kaj 2006, dum kiuj ĉiujara pasaĝera trafiko estis ĉirkaŭ 46.000 homoj jare kaj kelkaj centoj da aviadilaj movadoj okazis ĉiun jaron, la aktivaĵo de la flughaveno rapide malpliiĝis ĝis 2016, kiam la trafiko de pasaĝeroj atingis nur 12,421 kaj nur 54 aviadilajn movadojn. Okazis, tamen, komence de 2017, kiel parto de novaj klopodoj evoluigi Gjumri kaj ĝian turismon, la registaro celis revigligi la flughavenon. Multnombraj novaj flugkompanioj komencis operacii flugojn al la flughaveno, inkludante Taron Avia, nova aera kompanio armenia kun bazo en Gjumri. Por altiri pli da klientoj, la Ministerio pri Naturo-Protektado liberigis meteorologiajn servojn por ĉiuj flugkompanioj flugantaj al Gjumri, malpliigante biletajn kostojn. La Gjumria Teknologia Centro ankaŭ partoprenis helpi revigligi la flughavenon aldonante internajn dizajnajn detalojn por plibonigi la aspekton de la flughaveno.

Fervoja

Fervoja stacio Gjumri

La fervoja nodo de Gjumri estas la plej malnova kaj plej granda en Armenio. Ĝi estis formita en 1897 kaj la unua fervoja ligo al Aleksandropolo kiu konektis la urbon kun Tbiliso estis finita en 1899. La fervoja linio tiam estis etendita el Aleksandropolo al Erevano (en 1902), Kars (en 1902), Ĝulfo (en 1906), kaj Tabrizo. Kiel rezulto, Aleksandropolo fariĝis grava fervoja loko.

Ekde 2017, la Fervoja stacio Gjumri funkciigas regulajn itinerojn al Erevano kaj Batumo. La Sud-Kaŭkazaj Fervojoj, estas la nuna operacianto de la fervoja sektoro en Armenio.

Kamionetoj kaj taksioj

Publika transporto estas dominita de la privata sektoro en Gjumri. Publika transporto ĉefe servas per publikaj kamionetoj, loke konataj kiel marŝrutka. Plej multaj el la furgonoj GAZelle faritaj de rusoj kun 13 sidlokoj kiuj funkcias kun kelkaj itineroj kaj haltoj. Ekde 2017, la unudirekta vojaĝo-kotizo estas AMD 100 (ĉirkaŭ US $ 0,21). Pasaĝeroj devas pagi la monon rekte al la ŝoforo kiam ili eliras el la veturilo, sen difinitaj biletoj.

La centra stacio de la urbo servas kiel busa terminalo por interurbaj transportoj, servante eksterlandajn vojojn al aliaj gravaj urboj en Armenio, kaj ankaŭ en urboj de Kartvelio. La Aŭtovojo M-7 transiras la provincon Ŝirako de oriento al okcidento, konektante la urbon Gjumri kun la resto de Armenio.

Armenio estas inter la 10 plej sekuraj landoj, kie oni povas vagadi kaj hejmeniri sekure dum la nokto. Taksioj estas haveblaj en la urbo je ajna horo dumtage aŭ nokte.

Ĝemelaj urboj

La urbodomo de Gjumri nokte

Gjumri estas ĝemeligita kun:

• Alexandria, Usono (ekde 1990)
• Ashfield, Britio (ekde 1998)
• Tesaloniko, Grekio (ekde 2000)
• Kordobo, Argentino (ekde 2002)
• Plovdiv, Bulgario (ekde 2004)
• Osasco, Brazilo (ekde 2006)
• Créteil, Francio (ekde 2009)
• Nardò, Italio (ekde 2009)
• Mozdok, Rusio (ekde 2011)
• Pitești, Rumanio (ekde 2012)
• Bjalistoko, Pollando (ekde 2013)
• Xi'an, Ĉinio (ekde 2013)
• Domodedovo, Rusio (ekde 2014)
• Glendale, Usono (ekde 2015)

Galerio

• 
  Patrino Armenio
• 
• 
• 
• 
• 
• 
  Vintra urbo

Panorama vido de la ĉefplaco de Gjumri