Papers by Thomas Tsakalakis
Bioethica, 2024
Integrating perspectives from engineering ethics into the study of technology: A synthesis of res... more Integrating perspectives from engineering ethics into the study of technology: A synthesis of research on critical cases
We explore the ethico-political implications of beckett’s dramatic humor and its subersive functi... more We explore the ethico-political implications of beckett’s dramatic humor and its subersive function with reference to the inherited dogmas pertaining to communication. We put forth the proposition that this sui generis humor challenges the “truths” related both to the conditions of possibility of communication and to the commodity logic that prevails in the society of the spectacle. Thus, it calls for a re-evaluation of the conventional questions posed by epistemology and for the transvaluation of the dominant ethico-political values in western democracies. Our conceptual framework is that of deconstruction, thus we do not abide by the constitutional metaphysical opposites “nature/art” or “meaning/style”, nor do we endeavor to reveal the “true meaning” of beckett’s texts or the “nature” of humor. Deconstruction is employed only in the sense that we trace how the self-referential humor of beckett’s tragicomedies sets in motion, by itself, the terms of its interpretation by inducing t...
Political Correctness: A Sociocultural Black Hole, 2020
Political Correctness: A Sociocultural Black Hole, 2020
Political Correctness: A Sociocultural Black Hole, 2020
Samuel Beckett Today Aujourd Hui, 2013
Samuel Beckett Today / Aujourd'hui, 2013
We put forth the proposition that Beckett's Film adroitly parodies Russell's paradox in o... more We put forth the proposition that Beckett's Film adroitly parodies Russell's paradox in order to call into question the normative claims of metaphysical posturing and to disrupt the prevalent philosophical paradigms. Film instantiates the pitfalls of dogmatic certainties by dint of humor, which is the sole set that contains itself.At the epicenter of the design of Stephen Hawking's The Grand Design there are grand epistemological and ontological conundrums, as evidenced by the questions Hawking poses right off the bat: "How can we understand the world in which we find ourselves?", "What is the nature of reality?" or "Did the universe need a creator?" (5). It is a philosopher, Nietzsche, who first proclaimed the demise of (a shared belief in) God. It is a scientist, Hawking, who embarks upon an endeavor to answer the aforementioned questions by stipulating that only scientists be assigned this task, as "philosophy" ("ontotheology" would have been more precise in this context) "is dead" owing to the fact that it "has not kept up with modem developments in science, particularly physics" (5), and he arrives at the conclusion that the primum movens is not God, but gravity (180). It is a literary figure (erudite in both philosophy and science), Beckett, who accords emphasis to the fallacies inherent in the interpretations executed by the trifecta, namely philosophy, science and literature. We contend that Film is the work wherein Beckett's humotopia, "an immanent topos at one remove from immanence, with humor as its emergent property [...] whose contingent flux reflects the differentiated multiplicity which is the resultant of the interactions between concretely existent human beings," attains its apogee (Tsakalakis, 7). We pursue the hypothesis that Beckett proffers a cinematic variation on Bertrand Russell's paradox, which pertains to the problematic character of the set of all sets that are not elements of themselves, inasmuch as "it's a member of itself if and only if it's not a member of itself' (Gold- stein, 91). Beckett thereby stages a parodie game wherein the object/subject of the movie is the self-perception of a bifurcated subject/object, which is to say that the camera, qua a Panopticon, is substantialized as an active subject (E), whereas the assumed subject (O) is both de-subjectified and objectified via an intersubjective perception that occurs within a framework delimited by a concatenation of recursions.Beckett's atypical anti-ocularcentrim takes many shapes. Martin Jay explicates how the advent of perspective in art during the Renaissance, and the attendant "denarrativation of the ocular" (51), led to a "rationalization of sight" (49). Film sternly contradicts the naturalistic conventions of linear perspective; in the movie, the outlook may be perspectivist but the vision is anything but perspectival insofar as depth perception is rendered unattainable on account of O's (and E's) monocular vision; and the photographs eloquently narrate the adventures of /'/rational sight. Aside from the fact that Beckett specifies that the goings-on of the film take place in the period "about 1929" (1967, 164), the year Un chien andalou was released, there may also be an intertextual affinity between the opening scenes of the two short movies (see Brater, 76); yet Beckett does not slice through the eye as Bunuel and Dali, and also Descartes, while working on his La Dioptrique (Jay, 75) had done. Applicable to the point at issue is Rudy Rucker's notion of the "hypersphere," which he introduces in his exploration of spatial infinities: "The reason that the two-dimensional surface of the Earth is finite but unbounded is that it is bent, in three-dimensional space, into the shape of a sphere. In the same way, it is possible to imagine the three-dimensional space of our universe as being bent, in some fourdimensional space, into the shape of a hypersphere" (17). Rucker correctly indicates that the precursor of this concept is a saying ascribed to Hermes Trismegistus: "God is an intelligible sphere whose center is everywhere and whose circumference is nowhere" (17). …
Περιοδικό "Ποιητική", Τεύχος 13, 2014
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, 2015
Η Αντινομία Μεταξύ Αντι-ανθρωποκεντρισμού και Τεχνο-προοδευτισμού στο Έργο τού Douglas Adams Η επ... more Η Αντινομία Μεταξύ Αντι-ανθρωποκεντρισμού και Τεχνο-προοδευτισμού στο Έργο τού Douglas Adams Η επιστημονική φαντασία συνιστά την ακρώρεια από την οποία άπαντες οι ορίζοντες είναι ορατοί. Οι πολιτικές, επιστημολογικές, και οντολογικές διερωτήσεις που θέτει αφορούν στην εμπράγματη πραγματικότητα τουλάχιστον όσο και αυτές μίας κοινωνιο-ανθρωπολογικής πραγματείας. Ωστόσο, το έργο τού Douglas Adams ενδείκνυται για τη διερεύνηση συχνών καταστατικών αντινομιών τού εν λόγω λογοτεχνικού είδους: μολονότι ο Adams στηλιτεύει την άκριτη προσήλωση στο πυραμιδικό νοητικό σχήμα το οποίο στην κορυφή του έχει μία επίπλαστη οντότητα δίχως νόημα αφ' εαυτής, όπως ο Θεός, εν τέλει εγκλωβίζεται στον ίδιο μεταφυσικό κλοιό τοποθετώντας στη θέση του την τεχνολογική πρόοδο. Οι παντοειδείς σωτηριολογικοί μύθοι έχουν μίαν ενοποιητική δύναμη που καθιστά εφικτή τη συμβίωσή μας. Εξαιτίας τού ότι κατανοούμε καλύτερα όσα γεγονότα πλέκονται σε έναν συνεκτικό εννοιολογικό ιστό, ήτοι σε μία μεγάλη μυθική αφήγηση, οικοδομούμε κανονιστικά μετασυστήματα τα οποία υποκαθιστούν τον Θεό. Η πεποίθηση ότι μόνον η τεχνολογία θα μας βοηθήσει στο να υπερνικήσουμε τα προβλήματα τα οποία προξενήσαμε μέσω τής τεχνολογίας φανερώνει ένα είδος παράλογης εθελοτυφλίας. Ως γνωστόν, η εντροπία, τουτέστιν η ροπή ενός κλειστού συστήματος προς το χάος, αυξάνεται διαρκώς έως ότου λάβει τη μέγιστη τιμή της σε μία κατάσταση «θερμικού θανάτου.» Η έμμονη ιδέα τής αδιάπτωτης προόδου, που εξετράφη από τον Διαφωτισμό, στοιχειώνει τον νεωτερικό άνθρωπο, ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί πως στην προσπάθειά του να αναστείλει τη φυσική τάση τής εντροπίας επενδύοντας το ιδεολόγημα της προόδου με κάποιου είδους τάξη, σκοπιμότητα και νόημα, θα επισπεύσει τον ίδιο θερμικό θάνατο που αποπειράται να διαφύγει. Ο Adams, λοιπόν, επινοεί μία «φυλή υπερευφυών πανδιαστατικών όντων» που σχεδιάζουν έναν πανίσχυρο υπολογιστή, τη «Βαθιά Σκέψη,» και του ζητούν την καθοριστική Απάντηση Για τη Ζωή, το Σύμπαν, και τα Πάντα. Ύστερα από επτάμισι εκατομμύρια χρόνια στοχασμού, η Βαθιά Σκέψη, με περίσσια μεγαλοπρέπεια, αποφαίνεται ότι η απάντηση είναι «σαράντα δύο.» Στην οργίλη διαμαρτυρία των εξωγήινων για αυτήν την ακατάληπτη «αλήθεια,» η Βαθιά Σκέψη αντιτείνει πως το «σαράντα δύο» είναι αδιαμφισβήτητα η ορθή απάντηση, και το πρόβλημα έγκειται στο ότι τα κατά τα άλλα λίαν εύστροφα όντα δεν προσδιόρισαν επακριβώς την ερώτηση, την οποία θα μάθουν από έναν ακόμη μεγαλύτερο και ικανότερο υπολογιστή με το όνομα Γη, που οι περισσότεροι τον παραγνωρίζουν για πλανήτη.[1] Ο χλευαστικός αντι-ανθρωπισμός τού Adams εντοπίζεται κατ' αρχάς στην ιδέα του πως τα μόνα κατ' ευφημισμόν έλλογα πλάσματα στον υπερ-υπολογιστή Γη είναι οι απόγονοι της πρόσμειξης των ανθρωπίδων με τους αποσυνάγωγους του πλανήτη Γκολγκάφριντσαμ, ήγουν
Ουτοπία, τεύχος 113 , 2015
Αναμφίλεκτα, η συμπερίληψη των λογοτεχνικών βιβλίων στην εκπαιδευτική διαδικασία, σε όλες τις βαθ... more Αναμφίλεκτα, η συμπερίληψη των λογοτεχνικών βιβλίων στην εκπαιδευτική διαδικασία, σε όλες τις βαθμίδες, συνιστά από καιρού μία πάγια (και απολύτως δόκιμη) πρακτική. Η καλλιέργεια των σπουδαστών, ως εμπειρία ολότητας, επιτυγχάνεται όχι μόνο μέσω των επιστημονικών συγγραμμάτων αλλά και διά τής επαφής τους με τον μυθιστορηματικό λόγο. Εντούτοις, ένεκα της πληθώρας σχετικών τίτλων κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η επιλογή ενός λογοτεχνικού έργου, είτε από τον εκπαιδευτικό είτε από τους μαθητές, συχνάκις γίνεται με γνώμονα τον αριθμό των πωληθέντων αντιτύπων και/ή τα εγκωμιαστικά σχόλια στο οπισθόφυλλό του• μάλιστα, το πρώτο αποτελεί ενίοτε απόρροια του δεύτερου. Το κειμενικό είδος των blurbs στα οπισθόφυλλα «ευπώλητων» 1 μυθιστορημάτων ενδείκνυται ως ερευνητικό αντικείμενο δεδομένου ότι σπανίζουν οι σχετικές μελέτες, και αξίζει να εξετασθεί διότι αφορά άμεσα στον τρόπο διαμόρφωσης της κρίσης των αναγνωστών, κάτι που (εξ ορισμού) άπτεται του ρόλου τής εκπαίδευσης.
Smili, 2017
A sort of summary, in English, of my latest philosophical treatise, in Greek, titled: "Misanthrop... more A sort of summary, in English, of my latest philosophical treatise, in Greek, titled: "Misanthropy: The Ultimate Grand Narrative"
Ουτοπία, τεύχος 97 , 2011
Τσακαλάκης 1 Μοντέρνοι Καιροί: Χιούµορ, «Φυσική τού Απείρου», και Βουβές Κραυγές Ορισµένως εγκολπ... more Τσακαλάκης 1 Μοντέρνοι Καιροί: Χιούµορ, «Φυσική τού Απείρου», και Βουβές Κραυγές Ορισµένως εγκολπώνοµαι την παραίνεση του D. H. Lawrence: «Να µην εµπιστεύεσαι τον αφηγητή, να εµπιστεύεσαι το παραµύθι που εξιστορεί» 1 (Selected Critical Writings 54). Συνεπώς, µολονότι ο ίδιος ο Charlie Chaplin δήλωνε--στη βιογραφία του που συνέγραψε ο Roger Menvill--πως, εν αντιθέσει προς αυτό που πολλοί διατείνονται, η κινηµατογραφική δουλειά του δεν έχει κοινωνικοπολιτικό στίγµα (Chaplin 141-142), οι ταινίες του τον διαψεύδουν, καθώς αποτυπώνουν το «κοµµουνιστικό-ανθρωπιστικό» όραµά του (Gilles Deleuze, Cinema 1: The Movement-Image 176). Ο Chaplin µεσουρανούσε στην αυγή µιας πλησµονής ιδεολογιών, αλλά και νεοεµφανιζόµενων καλλιτεχνικών ρευµάτων, που δεν τον άφησαν ανεπηρέαστο. Τουτέστιν, προτού χλευάσει το Ναζισµό στο Ο Μεγάλος ∆ικτάτωρ (1940), στους Μοντέρνους Καιρούς (1936) καθιστά εµφανή τη βδελυγµία του προς τον Τεϋλορισµό και το φορντιστικό σύστηµα παραγωγής.
Uploads
Papers by Thomas Tsakalakis