Leiopicus medius

Leiopicus medius;
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Aves
Orde:	Piciformes
Familia:	Picidae
Xéneru:	Dendrocopos
Especie:	D. medius; (Linnaeus, 1758)
Distribución
	; Distribución xeográfica del picu medianu
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. El Leiopicus medius ye una ave de la familia Picidae, que s'atopa llargamente distribuyíu pol Paleárticu occidental, dende Irán a la cordal Cantábricu, n'España, y dende Letonia al sureste de Turquía. La población mundial ta envalorada en redol a los 140 000 pareyes reproductores, col gruesu de los sos efectivos nel este y sureste europeos.^[1]

Descripción

La so cabeza ye colorada, el plumaxe ye blancu nel pechu, rosado nel banduyu so la cola, negru nel envés negru con ales negres bien enllordiaes de blancu, y marques negra nes partes llaterales del pescuezu, que nun se converten en bigotes (como nel carpinteru siriu (D. syriacus). El so cuerpu mide ente 20 y 22 cm de llargor, más pequeñu que'l picapinos (D. major), pero mayor que'l carpinteru pequeñu (D. minor). El so valumbu xube a 34 cm en permediu. El pesu d'un adultu varia ente 50 y 85 g.

Comportamientu

Alimentación

Gústa-y alimentase na parte alta nos árboles, tanto vieyos y estropiaos como pies nuevos, moviéndose constantemente y faciendo difícil reparalu con detenimiento. Aliméntase predominante d'inseutos y de los sos canesbes, qu'atopa ente les cañes y ramines y nes rugosidades de la corteza. Dacuando fura la madera en busca d'inseutos xilófagos anque con menos frecuencia qu'otres especies similares.^[2] Tamién toma la cazumbre de los árboles y come granes, especialmente de fayes, carpes y carbayos.

Reproducción

*Dendrocopos medius* alimentando'l so pitucu.

Na estación de crianza escava un furacu, de cerca de los 5 cm d'anchu, en dalgún tueru o nuna caña gruesa. Pon cuatro a siete güevos y guaraenlos por 11 a 14 díes. Los pitucos permanecen nel nial de 21 a 23 díes.

Maurez sexualmente a la fin del primer añu. Mientres la estación de crianza ye monógamu. L'asociación debilitase tres la crianza, pero puede siguir con distancia nel iviernu y anuévase mientres la temporada de celu principal. Dende finales de xineru y más frecuentemente en febreru y marzu el machu teclea y fai llamaos ruidosos dende'l so territoriu. Si una fema avérase, el machu intensifica'l so llamáu y realiza sorprendentes vuelos de flotación hasta qu'atrai a la fema. De siguío seducir. Coles mesmes eriza les plumes coloraes de la so cabeza. La fema esamina'l furacu preparáu pol machu y adopta una postura pa la cópula. Los primeros apareyamientos tienen llugar en febreru y son frecuentes en marzu.

Cantar

Raramente oise'l so teclear y nunca pa propósitos territoriales, que afirma por aciu el cantar gvayk gvayk gvayk gvayk gvayk, lenta y nasalizada. El so comportamientu ye marcadamente territorial mientres tol añu ya inclúi enfrentamientos colos carpinteros grandes. Les llamaes inclúin un rápidu, kik kikikikik.

Hábitat y distribución

Ocupa puramente montes maduros con abondosu arboláu vieyo o estropiáu, con sotobosque bien desenvueltu. Ye un páxaru discretu, que permanez xeneralmente enriba nes xamasques, sobre les grandes cañes de los árboles. Prefier rexones del monte de fueyes caduques, especialmente árees con carbayos, carpes o llameres d'arboláu trupo.

El so área de distribución global coincide cola de los montes templaos caducifolios d'Europa y Asia Menor.^[2]

Bibliografía

↑ BirdLife International. 2004. Birds in Europe: populations estimates, trends and conservation status. Cambridge, UK: BirdLife International. BirdLife Conservation Series Non. 12.
↑ ^2,0 ^2,1 Fombellida, I.; García, A.; Rollán, M. (2009). «Cantabria, bastión del picu medianu». Quercus (Madrid) (275): páxs. 14-20. ISSN 0212-0054.

Enllaces esternos

gobiernoabierto.navarra.es/ Leiopicus medius, (castellán)

[1] BirdLife International. 2004. Birds in Europe: populations estimates, trends and conservation status. Cambridge, UK: BirdLife International. BirdLife Conservation Series Non. 12.

[quercus-2] 2,0 ^2,1 Fombellida, I.; García, A.; Rollán, M. (2009). «Cantabria, bastión del picu medianu». Quercus (Madrid) (275): páxs. 14-20. ISSN 0212-0054.

[1]

[2]