Atanasiu d'Alexandría

Atanasiu d'Alexandría
obispo ortodoxo (es)
Patriarca de Alejandría (es)
papa de la Iglesia Ortodoxa Copta de Alejandría (es)
obispu
Vida
Nacimientu	Alexandría, 296
Nacionalidá	Antigua Roma
Muerte	Alexandría, 2 de mayu de 373 (76/77 años)
Estudios
Estudios	Escuela catequística de Alejandría (es)
Llingües falaes	griegu antiguu; llatín
Alumnu de	Alejandro de Alejandría (es)
Oficiu	presbíteru ortodoxu, haxógrafu, teólogu, escritor, diácono católico (es)
	Participante Conceyu de Nicea I ;
Trabayos destacaos	Epistola Athanasius (en)
Santoral
	31 de xineru, 15 de mayu y 2 de mayu
Creencies
Relixón	cristianismo niceno (es)

Atanasiu d'Alexandría (en griegu, Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας [Athanásios Alexandrías]) foi obispu d'Alexandría, nacíu alredor del añu 296 y fináu el 2 de mayu del añu 373. Considérase santu na Ilesia copta, na Ilesia católica, na Ilesia ortodoxa y na Ilesia anglicana, amás de doctor de la Ilesia católica y padre de la Ilesia Oriental.

Vida y actividá relixosa

Nació nel ambiente cosmopolita d'Alexandría, onde recibió la so formación filosófico y teolóxico. Nun se sabe nada de los primeros trenta años de la so vida sacantes nel añu 320, con venticuatro años, foi ordenáu diáconu. Esti cargu dexó-y acompañar al so obispu, (Alejandro d'Alexandría), al conceyu de Nicea I en 325. Dende esa fecha convertir en defensor a estazón del símbolu niceano, y enemigu acérrimo de los arrianu.

Nel añu 328, cuntando con trenta y cinco años, foi escoyíu obispu d'Alexandría, siendo'l ventenu Patriarca d'Alexandría títulu que preciede al de papa de la Ilesia copta o Patriarca de la Ilesia ortodoxa previu al cisma del añu 451 (tres el desalcuerdu del Conceyu de Calcedonia).

Nel so cargu como obispu d'Alexandría, sufrió l'acoso de los arrianos, cuando l'emperador dexábase influyir por estos. Asina foi deteníu y desterráu hasta cinco veces, nes siguientes feches:

335-337, a Tréveris, baxu Constantín I;
339-345, a Tréveris, baxu Constancio II;
356-361, al desiertu exipciu, so Constancio II;
362-363, baxu Xulianu l'Apóstata
365, baxu Valente.

Ente les sos prioridaes destacó la evanxelización del sur d'Exiptu, onde designó como primer obispu de Filé al antiguu inspeutor de tropes Macedoniu, estendiendo la so actividá fuera de les fronteres exipcies, hasta Etiopía, onde nomó a Frumencio, obispu d'Axum.

De la so etapa de destierru ente los monxos del desiertu exipciu, adquirió un gran interés pol monacato, influyendo nel accesu de los monxos al sacerdociu, y convirtiéndose en biógrafu d'Antonio Abá, de quien escribió la Vida d'Antonio.

Obres

Escribió enforma a pesar de la durez de la so vida. Los sos escritos apologéticos son Contra los paganos y encarnación del verbu, onde espón razones a favor de la encarnación, refuga'l politeísmu y el paganismu. Nos Discursos contra los arrianos tien un capítulu en qu'espón esta posición y defende les tesis de Nicea. Interesante ye notar que nunca se refier nos sos escritos a l'alma humana de Cristu, argumentu que-y sería d'utilidá nes sos disputes colos arrianu. Otros autores como Oríxenes nun duldar en remanar la doctrina de la completa humanidá de Jesús pa trepar tantu contra'l arrianismu como contra'l apolinarismo. A la indecisión de Atanasiu nesti sentíu debe'l que se fale de Logos-sarx contraponiéndolo al Logos-home como si de la naturaleza humana, Cristu tomara solo'l cuerpu.^[6]

Creíase que'l símbolu Quicumque yera de Atanasiu. Otres obres son:

Apoloxía contra los arrianos
Epístola sobre los decretos del conceyu de Nicea. Defende la homousios (consubstancialidad) del Padre y el Fíu.
Historia de los arrianos. A pidimientu de los monxos ente los que s'abellugara.
Carta sobre los sínodos celebraos en Rimini (Italia) y Selencia.
Carta en nome de los conceyos.
Cuatro cartes a Serapión trata la divinidá del Espíritu Santu.

Tamién tien obres exexétiques cola tema de la virxinidá. Na teoloxía defende'l cristianismu niceo frente a Arriu. Esiste una Trinidá santo y completo: Padre, Fíu y Espíritu Santu; ye homoxénea, los trés persones tienen el mesmu rangu.

Fragmentos de la so obra

El Fíu nun foi niciáu como se nicia un home d'otru home, de forma que la esistencia del padre ye anterior a la del fíu. El fíu ye renuevu de Dios, y siendo Fíu del Dios qu'esiste eternamente, él mesmu ye eternu. Ye propiu del home, por causa de la imperfección de la so naturaleza, niciar nel tiempu: pero Dios nicia eternamente, porque la so naturaleza ye perfecta dende siempres (Oraciones contra los arrianos I, 14).

Dios esiste dende la eternidá: y si el Padre esiste dende la eternidá, tamién esiste dende la eternidá lo que ye la so rellumada, esto ye, el so Verbu. Amás, Dios, «el que ye» (ὁ ὤν), tien de sigo mesmu'l que ye'l so Verbu: el Verbu nun ye daqué qu'antes nun esistía y depués vieno a la esistencia, nin hubo un tiempu en que'l Padre tuviera ensin Logos (ciencia) (ἄλογος). La audacia empobinada contra'l Fíu llega a tocar cola so blasfemia al mesmu Padre, yá que lo concibe ensin Sabiduría, ensin Logos, ensin Fíu... (Oraciones contra los arrianos I, 25-26).^[7]

Repercusión

El llabor de Atanasiu tantu nel I Conceyu de Nicea como en tola so llucha contra l'arrianismu foi de gran importancia con repercusiones qu'inclusive lleguen a l'actualidá. A los pocos años de finar Atanasiu l'emperador Teodosio I tomó la decisión de faer del cristianismu niceno o catolicismu la relixón oficial del Imperiu por aciu el Edictu de Tesalónica de 380.

Ver tamién

Predecesor:
Alexandru I

Arzobispu d'Alexandría
328 – 373

Socesor:
Pedru II

Referencies

↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑ Afirmao en: Dictionary on African Biography. Editorial: Oxford University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2012.
↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑ Afirmao en: catálogo general de la Biblioteca Nacional de Francia. Data de consulta: 8 ochobre 2016. Editorial: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés. Autor: Biblioteca Nacional de Francia.
↑ Afirmao en: Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. Llingua de la obra o nome: italianu. Editorial: SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
↑ Cf. ENRIQUE MOLINÉ, Los Padres de la Ilesia. Una guía introductoria, Ediciones Pallabra, Madrid 1995³, ISBN 84-8239-018-X, páx. 478.
↑ Athanasius: Oratio de Humanâ Naturâ a Verbu Assumptâ et de rius per Corpus al Nos Adventu, Migne , Patrologia Graeca, vol XXV, col 192. Citáu por Arnold Toynbee: Los griegos: heriedos y raigaños. Fondu de Cultura Económica, Méxicu 1995, ISBN 0-19-215256-4, páx. 105.

Bibliografía

Jean Danielou; Henri-Irénée Marrou (1984). Nueva historia de la Ilesia. Ediciones Cristiandá. ISBN 9788470570384.

Enric Moliné i Coll (1995). Los padres de la ilesia: una guía introductoria. Ediciones Pallabra. ISBN 9788482390185.

Atanasiu d'Alexandría (1992). Contra los paganos. Ciudá Nueva. ISBN 84-86987-43-1.

Atanasiu d'Alexandría (1997). La Encarnación del Verbu. Ciudá Nueva. ISBN 84-89651-26-4.

Atanasiu d'Alexandría (1994). Vida d'Antonio. Ciudá Nueva. ISBN 978-84-86987-78-7.

Atanasiu d'Alexandría (2007). Epístoles a Serapión sobre l'Espíritu Santu. Ciudá Nueva. ISBN 978-84-9715-081-1.

Hubert Jedin (1980). Manual d'historia de la Ilesia. Biblioteca Herder. ISBN 84-254-1098-3.

Enllaces esternos

Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Atanasiu d'Alexandría.

Benitu XVI presenta a san Atanasiu d'Alexandría: testu español nel sitio Zenit.

Atanasiu d'Alexandría: Apoloxía dirixida al emperador Constancio pol arzobispu San Atanasiu (Τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας ἀπολογία πρὸς τὸν βασιλέα Κωνστάντιον).
- Testu billingüe griegu - francés, con comentarios nesti idioma, nel sitio de Philippe Remacle (1944 - 2011).
Vida de Atanasiu d'Alexandría, Obispu y doctor de la Ilesia (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
- Testu n'español de los discursos contra los arrianos (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).

[205eabda4a2cf7d4f8ede558f514fc289fb74afd-1] Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.

[4036be9de76738ae7b9b190ff82add40d3d62332-2] Afirmao en: Dictionary on African Biography. Editorial: Oxford University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2012.

[503c8b8879ebe3e0e1614b921627708c0b8228ca-3] Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.

[b16dfcc944ea8976faaf372648f3e4d5baa1e2d8-4] Afirmao en: catálogo general de la Biblioteca Nacional de Francia. Data de consulta: 8 ochobre 2016. Editorial: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés. Autor: Biblioteca Nacional de Francia.

[7866baa1d2a4db2b7f60b6a8170ce8b8f1a580e9-5] Afirmao en: Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. Llingua de la obra o nome: italianu. Editorial: SISMEL – Edizioni del Galluzzo.

[6] Cf. ENRIQUE MOLINÉ, Los Padres de la Ilesia. Una guía introductoria, Ediciones Pallabra, Madrid 1995³, ISBN 84-8239-018-X, páx. 478.

[7] Athanasius: Oratio de Humanâ Naturâ a Verbu Assumptâ et de rius per Corpus al Nos Adventu, Migne , Patrologia Graeca, vol XXV, col 192. Citáu por Arnold Toynbee: Los griegos: heriedos y raigaños. Fondu de Cultura Económica, Méxicu 1995, ISBN 0-19-215256-4, páx. 105.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]