Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Αν και η προσοχή όλων είναι στραμμένη στη Δαμασκό και στη μετάβαση της εξουσίας στη Συρία, μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ και την επικράτηση των τζιχαντιστών της οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), βαρύ φόρο αίματος πληρώνει και ο κουρδικός πληθυσμός στη βορειοανατολική πλευρά της χώρας. Τόσο στις πόλεις Μαμπίτζ και Κομπάνι, όσο και σε περιοχές έξω από το Χαλέπι, τζιχαντιστικές οργανώσεις συνεχίζουν τις επιθέσεις, με τη συμβολή μάλιστα τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών.
Κούρδοι και Κούρδισσες, που τα προηγούμενα χρόνια αντιστάθηκαν ηρωικά στους τζιχαντιστές, έμειναν πλέον μόνοι, με πολλούς εχθρούς και κυρίως την Τουρκία. Η οποία, με τη βοήθεια της Ρωσίας και την ανοχή των ΗΠΑ, αλωνίζει στη βόρεια Συρία και απειλεί την κουρδική Ροζιάβα. Οι Κούρδοι του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), οι οποίοι πραγματοποίησαν χθες πορεία στη Λευκωσία, επιμένουν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Συρία είναι ακόμα μια τουρκική εισβολή.
Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να καταλάβουν πως μοναδικός σύμμαχός τους στην περιοχή είναι οι Κούρδοι. Και οφείλουν να φωνάξουν για αυτούς γιατί αν χαθούν οι Κούρδοι, θα χαθεί η όποια ελπίδα για τη Μέση Ανατολή. Και ύστερα;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μα η Λευκωσία είναι απασχολημένη με την… ιστορική επίσκεψη του Βρετανού πρωθυπουργού και το άλμπουμ των φωτογραφιών από τον Λευκό Οίκο. Οι ταγοί μας δεν αισθάνονται την ανάγκη να μιλήσουν για τους Κούρδους που αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα στον ισλαμοφασισμό. Δεν αισθάνονται ότι πρέπει να βοηθήσουν αυτό τον αρχαίο λαό που δικαιούται να ζήσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντός του, σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας. Αλλά η έγνοια μας εμάς, η ψυχή μας και ο νους μας είναι μαζί τους, μαζί με τους Κούρδους του YPG και τις Κούρδισσες του YPJ που αντιστέκονται με όλο τους το είναι και συνεχίζουν να πολεμούν και για εμάς. Σε ένα ζοφερό περιβάλλον, με τις ΗΠΑ να αδιαφορούν, την Τουρκία να εισβάλλει και τη Ρωσία να συναινεί, αλλά με γνώμονα πάντα την αυτοδιάθεση, την απελευθέρωση, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία. Κατά το παράδειγμα του ολοζώντανου PKK και του ηγέτη Οτσαλάν, μήπως και καταλάβει επιτέλους ο κόσμος όλος πως το κουρδικό έθνος, ο κουρδικός λαός (και κανένα γενοκτονικό κράτος) είναι το έσχατο σύνορο μεταξύ φωτός και σκοταδιού, μεταξύ ζωής και θανάτου. Ποιος Άσαντ;
