Wikipedia

Wilhelm Ostwald

Friedrich Wilhelm Ostwald (2 September (O.S. 21 Augustus) 1853 - 4 April 1932) was 'n Duitse chemikus en filosoof. Ostwald word erken as een van die grondleggers van die veld van fisiese chemie, saam met Jacobus Henricus van 't Hoff, Walther Nernst en Svante Arrhenius.[1] Hy ontvang die Nobelprys vir Chemie in 1909 "uit erkenning vir sy werk ten opsigte van katalise en vir sy ondersoeke na die fundamentele beginsels wat chemiese ekwilibria en reaksietempo beheer".[2]

Friedrich Wilhelm Ostwald

Gebore 2 September [[[Ou Styl- en Nuwe Styl-datums|O.S.]] 21 Augustus] 1853
Riga, Russiese Ryk
Sterf 4 April 1932 (op 78)
Großbotheni, Republiek van Weimar
Werkgebied Fisiese chemie
Werkplekke
  • Keiserlike universiteit van Dorpat
  • Riga-polytegniese instelling
  • Leipzig Universiteit
Alma mater Keiserlike universiteit van Dorpat
Doktorale adviseur Carl Schmidt
Doktorale studente
  • Arthur Amos Noyes
  • Georg Bredig
  • Paul Walden
  • Frederick George Donnan
Bekend vir
Pryse Faraday-lesingprys (1904)
Nobelprys vir Chemie (1909)

Na sy uittrede uit die akademiese lewe in 1906, raak Ostwald baie betrokke by filosofie, kuns en die politiek. Hy het beduidende bydraes tot elk van hierdie velde gelewer.[3]

Vroeë lewe en opvoeding

wysig

Ostwald is etnies Balties Duits gebore in Riga, Russiese Ryk. Sy pa, Gottfried Wilhelm Ostwald (1824–1903) was 'n meester-kuiper en sy ma was Elisabeth Leuckel (1824–1903). Hy was die middelste kind van drie, gebore na Eugen (1851–1932) en voor Gottfried (1855–1918).[4] Ostwald het as kind 'n belangstelling in die wetenskap ontwikkel en eksperimente by sy huis gedoen, veral met betrekking tot vuurwerke en fotografie.[5]

Ostwald betree die Universiteit van Dorpat (nou die Universiteit van Tartu) in 1872. Hy voltooi sy Kandidatenschrift-eksamens daar in 1875.[2][3] Gedurende sy tyd in Dorpat het Ostwald belangrike blootstelling aan die geesteswetenskappe, die kunste en die filosofie gehad, wat 'n fokuspunt van sy pogings geword het na sy 1906-uittrede uit die akademie.[3]

Akademiese loopbaan

wysig

Ostwald begin sy loopbaan as 'n onafhanklike onbetaalde navorser aan die Universiteit van Dorpat in 1875. Hy werk saam met Johann Lemberg in die laboratorium van Carl Schmidt. Lemberg het Ostwald baie van die basiese beginsels geleer van die analise van anorganiese verbindings en metings van chemiese ewewigs en chemiese reaksietempo's. Lemberg het Ostwald ook die chemiese basis van baie geologiese verskynsels geleer. Hierdie pogings was deel van die onderwerpe van Ostwald se latere navorsingspogings.[3] Benewens sy werk in Carl Schmidt se laboratorium, studeer Ostwald ook aan die universiteit se fisika-instituut by Arthur von Oettingen.[2]

Omstreeks 1877, terwyl hy steeds sy werk as 'n onbetaalde navorser in die chemielaboratorium aan die Universiteit van Dorpat voortgesit het, het Ostwald 'n betaalde assistent in die Fisika-instituut geword, nadat Oettingen se assistent na Riga verhuis het.[3][6] Hy het homself ook 'n tyd lank onderhou deur wiskunde en wetenskap aan 'n hoërskool Dorpat te onderrig.[7]

Ostwald was baie geïnteresseerd in vrae oor chemiese affiniteit en die reaksies wat chemiese verbindings gevorm het. Dit was die destydse sentrale teoretiese vraag waarmee chemici te doen gehad het. As deel van sy vroeë werk het Ostwald 'n driedimensionele affiniteitstabel ontwikkel wat die gevolge van temperatuur sowel as die affiniteitskonstantes van sure en basisse in ag geneem het.[3] Ostwald het ook massa-aksie,[Nota 1] elektrochemie en chemiese dinamika ondersoek.[2]

Ostwald het in 1877 sy magistergraad aan die Universiteit van Dorpat voltooi, wat hom in staat gestel het om lesings te gee en betaal te word vir onderrig.[8] Ostwald publiseer in 1878 sy doktorale proefskrif aan die Universiteit van Dorpat, met Carl Schmidt as proefskrifadviseur. Sy doktorale proefskrif het die titel Volumchemische und Optisch-Chemische Studien ("Volumetriese en opties-chemiese studies") gehad.[5] In 1879 word hy 'n betaalde assistent van Carl Schmidt.[9]

In 1881 word Ostwald professor in chemie aan die Riga Polytechnicum (tans Riga Tegniese Universiteit). In 1887 verhuis hy na die Universiteit Leipzig waar hy professor in fisiese chemie word.[4] Ostwald het in die fakulteit aan die Universiteit Leipzig gebly tot met sy aftrede in 1906. Hy was ook die eerste "uitruilprofessor" aan die Harvard-universiteit in 1904 en 1905.[2][10]

 
Jacobus Henricus van 't Hoff (links) en Wilhelm Ostwald

Gedurende Ostwald se akademiese loopbaan het hy baie navorsingsstudente gehad wat in hul eie reg bekwame wetenskaplikes geword het. Dit sluit toekomstige Nobelpryswenners Svante Arrhenius, Jacobus Henricus van 't Hoff en Walther Nernst in. Ander studente was Arthur Amos Noyes, Willis Rodney Whitney en Kikunae Ikeda. Al hierdie studente het belangrike bydraes tot fisiese chemie gemaak.[2][11]

In 1901 het Albert Einstein aansoek gedoen vir 'n navorsingspos in Ostwald se laboratorium. Dit was vier jaar voor Einstein se publikasie oor spesiale relatiwiteit. Ostwald het Einstein se aansoek van die hand gewys, hoewel die twee later sterk wedersydse respek ontwikkel het.[12] Vervolgens het Ostwald vir Einstein vir die Nobelprys in 1910 en weer in 1913 benoem.[13]

Na sy aftrede van 1906 word Ostwald aktief in filosofie, politiek en ander geesteswetenskappe.[2]

In die loop van sy akademiese loopbaan publiseer Ostwald meer as 500 oorspronklike navorsingsartikels vir die wetenskaplike literatuur en ongeveer 45 boeke.[9]

Wetenskaplike bydraes

wysig
 
Ostwald se viskositeitsmeter

Ostwald het 'n groot bydrae gelewer tot fisiese chemie, insluitend:

  • Ostwald se verdunningswet: Ostwald het ook belangrike navorsing gedoen oor die verdunningsteorie wat gelei het tot sy konseptualisering van 'n wet van verdunning, wat soms "Ostwald se verdunningswet" genoem word. Hierdie teorie is van mening dat die gedrag van 'n swak elektroliet die wet van massa-aksie[Nota 1] volg, en dat dit op oneindige wyse verdun word. Hierdie eienskap van swak elektroliete kan eksperimenteel waargeneem word, soos deur elektrochemiese bepalings.[18]
  • Katalise: Deur sy navorsing oor chemiese reaksiestempo en -snelhede en sy studies van sure en basisse, het Ostwald gevind dat die konsentrasie van suur of basis in 'n oplossing van sekere chemiese reaktante 'n sterk invloed kan hê op die tempo van chemiese prosesse. Hy het die idee aangebied dat 'n katalisator 'n stof is wat die tempo van 'n chemiese reaksie versnel sonder om deel te wees van die reaktante of die produkte. 'n Katalisator word gebruik in die salpetersuurproses wat Ostwald uitgevind het.[14]
  • Kristallisasie: Deur die kristallisering gedrag van vaste stowwe wat in verskillende vorme kan kristalliseer (polimorfisme) te bestudeer het hy ontdek dat vaste stowwe nie noodwendig in hul mees termodinamies stabiele vorm kristalliseer nie, maar soms verkieslik in ander vorme kristalliseer, afhangend van die relatiewe tempo van kristallisasie van elke polimorf-vorm. Hierdie bevinding het bekend geword as Ostwald se reel.[19] Hy het besef dat die samestelling van gekristalliseerde materiaal mettertyd verander en dus sou die termodinamies stabiele kristalvorme oorheers. Hierdie verskynsel word Ostwald-rypwording genoem. Die sanderige tekstuur wat roomys wat met tyd ontwikkel, is 'n voorbeeld hiervan.[20]
  • Oplosbaarheid: Ostwald het gevind dat die oplosbaarheid van 'n kristallyne vaste stof verband hou met die grootte van die kristalle. Die wiskundige beskrywing hiervan staan bekend as die Ostwald-Freundlich-vergelyking. Sommige farmaseutiese middels maak gebruik van hierdie beginsel om geneesmiddelabsorpsie te verbeter.[21]
  • Atoomteorie: In omstreeks 1900 het Ostwald die woord "mol" in die leksikon van chemie ingelei. Hy het Een mol gedefinieer as die molekulêre gewig van 'n stof in eenhede van massa gram. Ironies genoeg het Ostwald se ontwikkeling van die molkonsep direk verband gehou met sy filosofiese opposisie teen atoomteorie. Hy was uituindelik deur Jean Perrin se eksperimente oor Brownse beweging oortuig.[22]

Persoonlike lewe

wysig

Op 24 April 1880 trou Ostwald met Helene von Reyher (1854–1946), met wie hy vyf kinders gehad het, Grete, Wolfgang, Elisabeth, Walter en Carl Otto. Wolfgang Ostwald het 'n noemenswaardige wetenskaplike in kolloïdechemie geword.[23]

In 1887 verhuis hy na Leipzig waar hy die res van sy lewe werk. Ten tyde van sy aftrede verhuis hy na 'n landgoed naby Groβbothen, Sakse, wat hy Landhaus Energie noem. Hy het die res van sy lewe op die landgoed gewoon.[8]

Op grond van sy godsdienstige beskouings was Ostwald 'n ateïs.[24] Ostwald is op 4 April 1932 in 'n hospitaal in Leipzig oorlede,[2] en is begrawe op sy landgoed in Großbothen, naby Leipzig, en is daarna weer begrawe in die Groot Begraafplaas van Riga.[25]

Geselekteerde publikasies

wysig
  • Ostwald, W. (1900). Grundriss der allgemeinen Chemie. Leipzig: Engelmann.
  • Ostwald, W. (1906). Process of manufacturing nitric acid. Patent.
  • Ostwald, W. (1909). Energetische Grundlagen der Kulturwissenschaft (1st uitg.). Leipzig.{{cite book}}: AS1-onderhoud: plek sonder uitgewer (link)
  • Couturat, L.; Jespersen O.; Lorenz R.; Ostwald W.; Pfaundler L. (1910). International language and science: Considerations on the introduction of an international language into science. London: Constable and Company Limited.
  • Ostwald, W. (1917). Grundriss der allgemeinen Chemie (5th uitg.). Dresden: Steinkopff.

Boeke

wysig
  • Lehrbuch der allgemeinen Chemie. Leipzig: W. Engelmann, 1896–1903. (2 vols.)[7]
  • Leitlinien der Chemie: 7 gemeinverständliche Vorträge aus der Geschichte der Chemie. Leipzig : Akad. Verl.-Ges., 1906. Digitale uitgawe
  • The Scientific foundations of analytical chemistry London: Macmillan, 1908. OCLC 35430378
  • Colour science, London: Winsor & Newton, 1933. OCLC 499690961
  • The color primer: A basic treatise on the color system of Wilhelm Ostwald, New York, N.Y.: Van Nostrand Reinhold, 1969. OCLC 760593331
  • Electrochemistry: History and theory : Elektrochemie: Ihre Geschichte und Lehre. New Delhi: Amerind Publishing Co. 1980. OCLC 702695546
  • Lebenslinien. Eine Selbstbiographie von Wilhelm Ostwald. Zweiter Teil, Leipzig 1887–1905 (3 vols). (Klasing & Co., g.m.b.H., Berlin 1927.)[26][27]

Aantekeninge

wysig
  1. ↑ 1,0 1,1 Die wet van massa-aksie is die stelling dat die tempo van die chemiese reaksie direk eweredig is aan die produk van die aktiwiteite of konsentrasies van die reaktante.

Verwysings

wysig
  1. ↑ "Svante August Arrhenius". sciencehistory.org (in Engels). Science History Institute. Besoek op 11 Junie 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 "Wilhelm Ostwald Biographical". nobelprize.org (in Engels). Nobel Media AB. Besoek op 11 Junie 2021.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Kim, Mi Gyung (2006). "Wilhelm Ostwald (1853–1932)". International Journal for Philosophy of Chemistry (in Engels). 12 (1): 141.
  4. ↑ 4,0 4,1 Rajasekharan, P.T.; Tiwari, Arun, reds. (2016). "Ostwald, Wilhelm". Profiles in Excellence Nobel Laureates All: 1901–2015 (in Engels). Bangalore, India: Panther Publishers. ISBN 978-1-78539-859-9.
  5. ↑ 5,0 5,1 "Physical Chemist, Nobel Laureate, and Polymath". wilhelm-ostwald-park.de (in Engels). Gerda and Klaus Tschira Foundation. Besoek op 11 Junie 2021.
  6. ↑ "Wilhelm Ostwald (150th Anniversary of His Birthday)". Russian Journal of Applied Chemistry (in Engels). 76 (10): 1705–1709. Oktober 2003. doi:10.1023/B:RJAC.0000015745.68518.e9. S2CID 195240066.
  7. ↑ 7,0 7,1 Bancroft, Wilder D. (September 1933). "Wilhelm Ostwald, the great protagonist. Part I". Journal of Chemical Education (in Engels). 10 (9): 539. Bibcode:1933JChEd..10..539B. doi:10.1021/ed010p539.
  8. ↑ 8,0 8,1 Deltete, R. J. (1 Maart 2007). "Wilhelm Ostwald's Energetics 1: Origins and Motivations". Foundations of Chemistry (in Engels). 9 (1): 3–56. doi:10.1007/s10698-005-6707-5. S2CID 95249997.
  9. ↑ 9,0 9,1 Stewart, Doug. "Wilhelm Ostwald". famousscientists.org (in Engels). Besoek op 11 Junie 2021.
  10. ↑ "Wilhelm Ostwald Facts". softschools.com (in Engels). Soft Schools. Besoek op 11 Junie 2021.
  11. ↑ Iwamura, H. (4 Julie 2011). "In Commemoration of the 150th Anniversary of the Department of Chemistry, School of Science, The University of Tokyo-Its Past and Future". Chemistry: An Asian Journal (in Engels). 6 (7): 1632–1635. doi:10.1002/asia.201100323. PMID 21721109.
  12. ↑ Isaacson, Walter (5 April 2007). "20 Things You Need to Know About Einstein" (in Engels). Time USA, LLC. Time Magazine. Besoek op 8 Augustus 2020.
  13. ↑ "Wilhelm Ostwald – Nominations". nobelprize.org (in Engels). The Nobel Foundation. Besoek op 11 Junie 2021.
  14. ↑ 14,0 14,1 Van Houten, J. (2002). "A Century of Chemical Dynamics Traced through the Nobel Prizes". Journal of Chemical Education (in Engels). 79 (2): 146. doi:10.1021/ed079p146.
  15. ↑ Ostwald, W. (2 Julie 1907). "Process for Manufacturing Nitric Acid (Patent US858904)" (pdf).
  16. ↑ Louchheim, Justin. "Fertilizer History: The Haber-Bosch Process". tfi.org (in Engels). The Fertilizer Institute. Besoek op 11 Junie 2021.
  17. ↑ Sutton, Mike. "Chemists at War". chemistryworld.org (in Engels). Royal Society of Chemistry. Besoek op 11 Junie 2021.
  18. ↑ "Ostwald's Dilution Law". sciencehq.com (in Engels). Rod Pierce DipCE BEng. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Desember 2013. Besoek op 3 Augustus 2020.
  19. ↑ Wang, Tingting. "Breakdown of the Ostwald Step Rule—The Precipitation of Calcite and Dolomite from Seawater at 25 and 40°C" (PDF). semanticscholar.org (in Engels). Semantic Scholar. S2CID 26499071. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 8 Maart 2019.
  20. ↑ Jahren, J.S. (1991). "Evidence of Ostwald Ripening Related Recrystallization of Diagenetic Chlorites From Reservoir Rocks Offshore Norway". Clay Minerals (in Engels). 26 (2): 169. Bibcode:1991ClMin..26..169J. CiteSeerX 10.1.1.604.4580. doi:10.1180/claymin.1991.026.2.02.
  21. ↑ Eslami, Fatemeh; Elliott, Janet A. W. (2014). "Role of Precipitating Solute Curvature on Microdrops and Nanodrops during Concentrating Processes: The Nonideal Ostwald–Freundlich Equation". Journal of Physical Chemistry B (in Engels). 118 (50): 14675–86. doi:10.1021/jp5063786. PMID 25399753.
  22. ↑ Gorin, George (Februarie 1994). "Mole and Chemical Amount: A Discussion of the Fundamental Measurements of Chemistry". Journal of Chemical Education (in Engels). 71 (2): 114. Bibcode:1994JChEd..71..114G. doi:10.1021/ed071p114.
  23. ↑ Oesper, Ralph E. (1 Junie 1945). "Wolfgang Ostwald (1883–1943)". Journal of Chemical Education (in Engels). 22 (6): 263. Bibcode:1945JChEd..22..263O. doi:10.1021/ed022p263. ISSN 0021-9584.
  24. ↑ Kocka, Jürgen, red. (2010). Work in a Modern Society: The German Historical Experience in Comparative Perspective (in Engels). Berghahn Books. p. 45. ISBN 978-1-84545-575-0. Selfs Wilhelm Ostwald, wat die radikaalste ateïs onder hierdie geleerdes was, gebruik die instrument van die 'Monistiese Sondagpredikasies' om sy idees oor rasionaliteit te versprei.
  25. ↑ Rozenberga, Māra (6 Mei 2016). "Graves of Latvia's greats see moss and decay at Great Cemetery". eng.lsm.lv (in Engels). Public broadcasting of Latvia. Besoek op 11 Junie 2021. ....die laaste rusplek van Wilhelm Ostwald, wat 'n Nobelprys vir chemie ontvang het - hy is die enigste Nobelpryswenner in die begraafplaas....
  26. ↑ Bhattacharyya, Pallavi (2012). "Wilhelm Ostwald – The Scientist". Resonance (in Engels). Mei (5): 428–433. doi:10.1007/s12045-012-0045-4. S2CID 120420082.
  27. ↑ Ostwald, Wilhelm (2017). Wilhelm Ostwald: The Autobiography (in Engels). Vertaal deur Jack, Robert. Springer. ISBN 978-3-8430-2233-0.

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilhelm_Ostwald&oldid=2625283"